۱۶۲۴.الكافى- به نقل از هشام بن حكم -: ابو شاكر دَيَصانى گفت: در قرآن، آيهاى است كه همان سخن ماست.
گفتم: كدام آيه؟
گفت: (او كسى است كه هم در آسمان، خداست و هم در زمين، خداست) .
من ندانستم كه چه جوابى به او بدهم. به حج رفتم و ماجرا را به امام صادق عليه السلام گفتم. ايشان فرمود: «اين، سخن يك زنديقِ بدذات است. چون نزدش باز گشتى، به او بگو: نام تو در كوفه چيست؟ خواهد گفت: فلان. بگو: نامت در بصره چيست؟ خواهد گفت: فلان. بگو: پروردگار ما، اللَّه، نيز چنين است: در آسمان، خداست، در زمين، خداست، در درياها، خداست، در بيابانها خداست، و در همه جا خداست» .
4 / 14
تفسير آيههاى متشابه
۱۶۲۵.امام صادق عليه السلام- در باره اين سخن خداى عزّ وجلّ:(پس چون ما را به خشم آوردند، آنان را به سختى، كيفر داديم)-: خداى عزّ وجلّ ، همچون به خشم آمدن ما به خشم نمىآيد؛ بلكه او دوستانى براى خود آفريده كه خشمگين مىشوند و خشنود مىگردند، و آنها آفريدگان و پروردهشدگان هستند و خدا، خشنودى آنها را خشنودى خود و خشم آنها را خشم خود دانسته است؛ چرا كه آنها را دعوت كنندگان به سوى خود و راهنمايان بر خود قرار داده است و از اين روست كه چنين مقامى دارند؛ امّا اين، بدان معنا نيست كه آنچه به آنها مىرسد، خدا را نيز فرا مىگيرد؛ بلكه مقصود، همان است كه در اين جملهها قصد شده است: «هركه به دوست من اهانت كند، به جنگ من آمده و مرا به پيكار خوانده است» و (هر كه از فرستاده فرمان بَرَد، بى شك، خدا را فرمان برده است) و (بى شك، كسانى كه با تو بيعت مىكنند، با خدا بيعت مىكنند. دست خدا، بالاى دستهاى آنان است).
پس همه اين جملهها و همانند آنها به همان معناست كه برايت گفتم، و همين طور است خشنودى و خشم و چيزهاى ديگرى كه همانند اينهاست، و اگر خدا دچار خشم و رنجش شود - در حالى كه اين دو را خدا آفريده و پديد آورده است - ، گوينده اين سخن مىتواند بگويد: آفريدگار ، روزى نابود خواهد شد ؛ زيرا اگر خشم و رنجش در او راه يابد، دگرگونى در او راه مىيابد و در اين صورت، از نابودى در امان نخواهد بود و در اين صورت، ايجاد كننده از ايجاد شده، و نيرو بخشنده از نيرو گرفته، و آفريدگار از آفريده شده، [متمايز و] شناخته نمىشود، و خدا از اين سخن، بسى برتر است.
