البيان و جوامع الجامع طبرسى، المحرّر الوجيز ابن عطيه، و البحر المحيط ابوحيان.
در ميان منابع اعراب القرآن ، دو كتاب ديگر نيز شايان توجه است كه در شيوه نگارش با ديگر كتاب‏ها متفاوت اند: يكى إعراب القرآن منسوب به زجاج (م 330ق) و ديگرى مغنى اللبيب عن كتب الأعاريب از ابن هشام انصارى (م 761ق) . اين دو كتاب، مبتكر بحث موضوعى در زمينه اعراب قرآن اند. پس از ابن هشام، قرآن‏پژوه معاصر وى، بدر الدين زركشى (عمدتاً متأثر از وى)، نوع 47 و بخش‏هايى از نوع 46 از كتاب علوم قرآنى خود، البرهان، را به بحث‏هاى ادبى قرآن اختصاص داده و با گردآورى مباحث سودمند ادبى در تفسير قرآن، اين دو فصل را شاه‏بيت كتابش معرفى كرده است.^۱
تأليف در اعراب قرآن در روزگار معاصر به طور گسترده‏ترى در كانون توجه قرآن‏پژوهان بوده و ده‏ها كتاب در تحليل اعراب كامل قرآن يا اجزا و سوره‏هايى خاص به صورت گزينشى تأليف شده است. ويژگى اين آثار، آموزشى بودن آنهاست. اين آثار اغلب براى طلاب و دانشجويان و با غرض يادگيرى، و تقويت و تثبيت قواعد صرفى و نحوى در ذهن آنان بوده است. از مشهورترين اين كتاب‏ها إعراب القرآن و صرفه و بيانه از محيى الدين درويش، إعراب القرآن از ابراهيم كرباسى، الجدول فى إعراب القرآن از محمود صافى، إعراب القرآن از طيب ابراهيم و تجزيه و تركيب قرآن موسوم به كلمة اللَّه العليا از محمد رضا آدينه‏وند است. شيوه بحث در اين كتاب‏ها كاملاً با شيوه «اعراب القرآن»ها در گذشته متفاوت است، در حالى‏كه كتاب‏هاى گذشته در واقع به تحليل اعراب كلمات و آيات مشكل قرآن روى مى‏آورند، كتاب‏هاى معاصر به تحليل و تركيب همه كلمات قرآن، پرداخته‏اند.

از اين كتاب‏ها به دست ما نرسيده است:^۱قُطرُب نحوى(م 206ق)،^۲ابو عبيده معمر بن مثنّى(م 210ق)،^۳ عبد الملك بن حبيب قرطبى(م 239ق)، ابوحاتم سجستانى (م 248ق)،^۴ ابن قتيبه (م 270ق)،^۵ مبرّد نحوى (م 285ق)^۶و ابو العباس ثعلب نحوى (م 291ق) . ابراهيم بن محمد نفتويه (م 323ق)،^۷ ابو البركات ابن الأنبارى (م 577 ق) صاحب البيان فى غريب إعراب القرآن، ابوجعفر نحاس نحوى (م 338ق) صاحب إعراب القرآن، ابوبكر ابن اشته اصفهانى (م 360ق) صاحب رياضة الألسنة فى إعراب القرآن و معانيه، مكّى بن ابى طالب (م 437ق) صاحب مشكل إعراب القرآن، اسماعيل بن خلف (م 455ق)، خطيب تبريزى (م 502ق)، ابوالحسن على بن ابراهيم حوفى نحوى (م 562ق) صاحب كتاب المفصّل در ده جلد در اعراب قرآن، ابو البقاء عبد اللَّه بن حسين عكبرى (م 616ق) صاحب التبيان فى إعراب القرآن - كه از آن با عنوان إملاء ما منّ به الرحمن نيز ياد شده - ، ابواسحاق ابراهيم بن محمد سفاقسى (م 742ق) صاحب المُجيد فى إعراب القرآن المجيد، محمد بن سليمان صرخدى (م 792ق) كه كتاب سفاقسى را تلخيص كرده، سمين حلبى (م 756ق) صاحب الدر المصون فى علوم الكتاب المكنون.^۸
در كنار كتاب‏هاى إعراب القرآن بايد از كتاب‏هاى معانى القرآن نيز ياد كرد كه مشتمل بر اعراب قرآن نيز بوده‏اند .^۹ برخى تفاسير جامع نيز به اعراب آيات قرآن توجهى گسترده داشته‏اند، مانند التبيان شيخ طوسى و الكشّاف زمخشرى و مجمع