خود خاك مىپاشيدند، علما مقتلخوانى مىكردند، زنان مويه مىكردند و نوحهسرايى مىنمودند، علما نوحهخوانى مىكردند و سرهاى خود را برهنه مىنمودند و در بين توده مردم عزادار، بين زنان و مردان، اختلاط وجود داشت.
قزوينى وجود اين اختلاط را نفى نمىكند؛ بلكه مىگويد در همه مجالس بر اين نوع باشد. گرچه نيّت علما باشد اگر مفسدى در آن ميانه معصيتى كند، مستحقّ لعنت و عقوبت باشد و عايد نباشد به علما و صلحا.۱
آداب و سنن عزادارى براى امام حسين عليه السلام و اشكال و تغييراتىكه در اين آيين مذهبى به وجود آمده، نيازمند تحقيق و پژوهش است و با توجّه به آن كه در زمان آل بويه، اين آيين، رنگ و بوى غليظترى به خود گرفت و كمكم از يك سنّت صرف مذهبى به شعار و نشان مذهب تبديل شد و چنان كه از اين گزارش به دست مىآيد، مورد نقد و ايراد مخالفان شيعه قرار گرفت بايد مورد توجّه محقّقان قرار گيرد و كتاب نقض در اين خصوص مىتواند كمككار خوبى باشد.
سه. لوح يا شانه چوبى به عنوان مُهر نماز
يكى ديگر از رسومى كه آن روز در بين شيعيان وجود داشت، بهرهگيرى از لوحى چوبى و يا شانهاى چوبى به عنوان مُهر براى نماز بود. در آن روزگار، شيعيان از مُهرهاى گلين - كه امروزه متداول است - بهره نمىگرفتند؛ بلكه به جاى آن، قطعه چوبى درست مىكردند و يا از شانههايى كه از چوب ساخته مىشد براى سجده استفاده
