و المنتخب، طُرَيحى و ساير منابع متأخّر ضعيفى كه در مبحث «آسيب‏شناسى مرثيه‏سرايى و عزادارى» ، مورد اشاره قرار گرفت و ريشه‏يابى گرديد .
دسته دوم ، گزارش‏هايى كه متن آنها ايرادى ندارد ؛ ولى نه تنها دليلى بر صحّت آنها ارائه نشده ، بلكه به دليل آن كه در منابع اصلى ديده نمى‏شوند و در كنار مطالبى قرار دارند كه دروغ بودن آنها واضح است ، واقعيت داشتن آنها ، جدّاً مورد ترديد است .
دسته سوم ، گزارش‏هايى كه در منابع اصلى تاريخى و حديثى نيز وجود دارند .
به نظر ما ، تنها دسته سوم از گزارش‏هاى منابع متأخّر ، قابل نقل و استنادند ، و اگر كسانى اين نظريه را نمى‏پذيرند و به دليل هيجان‏انگيز بودن متفرّداتِ منابع ضعيف و براى گرم كردن مجالس ، نمى‏توانند از نقل آنها صرف نظر كنند ، بهره‏گيرى از اين دانش‏نامه ، حدّ اقل اين فايده را براى آنها خواهد داشت كه بتوانند مطالب دستِ اوّل را كه در منابع كهن آمده ، از گزارش‏هايى كه در منابع اصلى وجود ندارند ، تفكيك كنند تا بويژه در نسبت دادن سخنى به اهل بيت عليهم السلام براى امرى مستحب ، مرتكب حرامِ مسلّم و نهىِ قطعىِ (وَ لَا تَقْفُ مَا لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ)^۱نگردند .

كتاب‏هاى‏ضعيف مشهور،ادّعا نكرده‏اند كه به‏نسخه‏اى معتبر دسترسى داشته‏اند كه ديگران از آن بى‏بهره بوده‏اند و معمولاً گزارش‏هاى آنان ، مستند نيست ، وگاه گزارش‏هاى خود را مستند به كتاب‏هايى نظير خود كرده‏اند (كه بعضاً همين استنادها هم نادرست است‏^۱ ) .
ثانياً ، اين گونه كتاب‏ها در پاره‏اى از موارد ، گزارش‏هاى خود را به منابع معتبر ، مستند مى‏كنند ؛ امّا با مراجعه به منابع ياد شده ، مشخّص مى‏شود كه استناد آنها اشتباه است .^۲

اقسام گزارش منابع متأخّر

گزارش‏هاى منابع متأخّر را به سه دسته مى‏توان تقسيم كرد :
دسته اوّل ، گزارش‏هايى كه خلاف واقع بودن آنها ، روشن و قطعى است ؛ مانند : شمارى از مطالب كتاب‏هاى روضة الشهداء ؛ أسرار الشهادة