فصل دوم : فلسفه عزادارى‏

شناخت فلسفه عزادارى امام حسين عليه السلام ، نخستين گام در راه تأمين اهداف بلند اين سنت مهم و سرنوشت‏ساز پيروان اهل بيت عليهم السلام است . زيرا عزادارى بدون معرفت نه تنها ارزشى ندارد ، بلكه چه بسا به زيان اهداف اصلى اين حركت ارزشمند نيز باشد . بر پايه روايتى در رهنمودهاى امام على عليه السلام به كميل آمده كه مى‏فرمايد :
ما مِن حَرَكَةٍ إلّا وأنتَ مُحتاجٌ فيها إلى‏ مَعرِفَةٍ .^۱
هيچ حركتى [براى انجام كارى‏] نيست، مگر اين كه تو در آن به شناخت نيازمندى.
ممكن است در پاسخ به فلسفه عزادارى ، گفته شود كه مطابق نص صريح و روشن قرآن محبت خاندان رسالت واجب است‏^۲ ، بنا بر اين مى‏توان گفت فلسفه گريه بر امام حسين عليه السلام و اقامه عزا براى مصايب ايشان ، اظهار ارادت به پيامبر صلى اللَّه عليه و آله و اهل بيت عليهم السلام آن بزرگوار است .

زنده نگاه داشتن خاطره عاشورا ، تشويق آنان به سرودن شعر درباره اين فاجعه بزرگ تاريخ اسلام ، بشارت به پاداش‏هاى بزرگ در گرياندن و گريستن بر اين مصيبت عظمى ، تأكيد بر اهميت عزادارى در دهه اول محرم ، خصوصاً در روز عاشورا^۱ ، به روشنى بيانگر اين حقيقت است كه عزادارى براى سيد الشهدا و يارانش ، هدف بزرگى را تعقيب مى‏كند كه تا آن هدف تحقق نيافته ، سنت عزادارى در ميان پيروان اهل بيت بايد تداوم يابد .
بنا بر اين مسئله مهم اين است كه هدف و حكمت ضرورت تداوم عزادارى براى سيد الشهدا چيست ؟