به پیامبر اکرم(ص) گفتند: شخصی هم نماز می خواند و هم خلاف می کند. حضرت فرمود: "نماز او روزی نجاتش خواهد داد." این به چه معناست؟

اگر شیطان در ماه مبارک رمضان در غل و زنجیر است، چرا باز هم افراد گناه می کنند؟

آیا گرفتاری ها و مصائبی که به افراد گناه کار آگاه، می رسد، نتیجه عمل خودشان است؟

مصیبت هایی که در اثر گناه شخص می رسد چند قسم است؟

پیامبر اکرم فرمود: ما مِن عبدٍ قالَ: «لا إله إلّا اللّهُ» ثُمّ ماتَ على ذلک إلّا دَخلَ الجَنّةَ و إنْ زَنى و إنْ سَرَقَ، و إنْ زَنى و إنْ سَرقَ، و إنْ زَنى و إنْ سَرقَ! هیچ بنده اى نیست که «لا إله إلّا اللّه» بگوید و بر این گفته بمیرد مگر آن که به بهشت در مى آید، گرچه زنا کند و دزدى کند، گر چه زنا کند و دزدى کند، گر چه زنا کند و دزدى کند. (كنز العمّال، ح 120) آیا حدیث فوق، مردم را در ارتکاب گناه ـ اعم از حق الله و حق الناس ـ جری نمی کند؟

در حدیثی از پیامبر(ص) آمده: أوَّلُ ما عُصِيَ اللّهُ تباركَ و تعالى بِسِتِّ خِصالٍ: حُبُّ الدُّنيا، و حُبُّ الرِّئاسةِ، و حُبُّ الطَّعامِ، و حُبُّ النِّساءِ، و حُبُّ النَّومِ، و حُبُّ الرّاحَة؛ خداوند تبارك و تعالى، نخستين بار به سبب شش خصلت نافرمانى شد: دنيا دوستى، رياست طلبى، شكم پرستى، زن دوستى، علاقه به خواب و راحت طلبى. (خصال، ص 330، ص 27) در حالی که طبق حدیثی، پیامبر(ص) زن را دوست داشته، نیز استراحت و خواب را که اساس حیات است. پس منظور حضرت از شش نافرمانی چیست؟

در روایات آمده است: با ریختن اولین قطره خون شهید، تمام گناهان او آمرزیده می شود. آیا هیچ گناهی استثنا نشده است؟

روایاتی می گویند: قطره ای اشک برای امام حسین(ع) سبب آمرزیده شدن همه ی گناهان می شود. از سوی دیگر قرآن می فرماید: هرکس ذره ای کار بد انجام دهد نتیجه اش را می بیند. آیا این روایت و روایت های مشابه با این آیه ی قرآن تناقض ندارند؟

آیا کسی که به نود سال رسید گناهانش بخشیده می شود؟