اوست؛ پروردگارى كه اگر لحظه‏اى فيض بخشيدن به آدمى را وانهد، انسان تمامى هستى خويش را از دست مى‏دهد و اگر تنها بر رساندن اندكى از كمالات به آدمى درنگ كند، چه رنج‏ها كه به وى نمى‏رسد.
و چه ناميمون است، انسانى كه بر رسول صلى اللَّه عليه و آله و امامانِ خويش عليهم السلام دروغ مى‏بندد؛ همان‏هايى كه واسطه فيض پروردگار و شافع كمالات بنده بى‏مقدارند.
پيشينه موضوع اين تحقيق، مطالبى است كه در كتب اخلاقى فراوان در تبيين زشتى دروغ و تهمت نگاشته شده و در پژوهشهاى متعدّد در تشريح مسائل جعل حديث، به رشته تحرير درآمده است. محدّثان، در تأليفاتى مستقل پديده جعل و احاديث جعلى را بررسى كرده‏اند. ابن‏جوزى، ذهبى، سيوطى و نيز تسترى و هاشم معروف حسنى در پژوهشهاى اين حوزه مشهورند.^۱ اين پژوهشها به‏طور معمول، اخبار ساختگى را فهرست كرده يا موضوعاتى نظير پديده جعل و تاريخ آن، شواهد وقوع وضع و انگيزه‏هايش و نهايتاً نشانه‏هاى ساختگى بودن حديث را بررسى كرده‏اند. برخى محقّقان در شمار فراوانى از اين كتب، نشانه‏هايى براى وضع به‏دست داده‏اند كه برخى به قدر كافى بر جعل دلالت ندارد. اين بدان معناست كه اين محقّقان، زشتى كذب و افترا بر خدا و رسول را دريافته و در آشكارسازى دروغ جاعلان كوشش فراوان كرده‏اند، امّا نكته مهمّى غفلت ورزيده‏اند. آنچه در اين نوشتار به دنبال آن بوده‏ام، برجسته كردن ونشان دادن نوعى كذب و افتراى مخفى بر خدا و اولياى الهى است كه برخى جعل‏پردازان حديث، چه‏بسا ناخواسته، بدان مبتلا شده‏اند.