۱۵۵۷۷.الإمامُ الصّادقُ عليه السلامـ لمّا سُئلَ : هل يَعلَمُ الإمامُ بالغَيبِ ـ: لا ، و لكن إذا أرادَ أن يَعلَمَ الشيءَ أعلَمَهُ اللّهُ ذلكَ . ^۱

۱۵۵۷۸.الإمامُ الكاظمُ عليه السلامـ لَمّا سَألَهُ رَجُلٌ مِن أهلِ فارِسَ : أ تَعلَمُونَ الغَيبَ؟ ـ: قالَ أبو جعفرٍ عليه السلام يُبسَطُ لَنا العِلمُ فَنَعلَمُ ، و يُقبَضُ عنّا فلا نَعلَمُ . و قالَ : سِرُّ اللّهِ عَزَّ و جلَّ أسَرَّهُ إلى جَبرَئيلَ عليه السلام ، و أسَرَّهُ جَبرَئيلُ إلى محمّدٍ صلى الله عليه و آله ، و أسَرَّهُ محمّدٌ إلى مَن شاءَ اللّهُ . ^۲

(انظر) الإمامة العامّة : باب 163.
بحار الأنوار : 26 / 18 «أبواب علوم الأئمّة»ص 2 / 172 / باب 23.

۱۵۵۷۷.امام صادق عليه السلامـ در پاسخ به اين پرسش كه آيا امام غيب مى داند ـفرمود : نه، اما هرگاه بخواهد چيزى را بداند، خداوند آن را به او مى آموزد.

۱۵۵۷۸.امام كاظم عليه السلامـ در پاسخ به مردى از ايرانيان كه پرسيد : آيا شما غيب مى دانيد؟ ـفرمود : امام باقر عليه السلام فرمود : چون علم [الهى ]براى ما گشوده شود، مى دانيم و هرگاه بر ما بسته شود، نمى دانيم. و فرمود : علم، راز خداى عزّ و جلّ است كه آن را با جبرئيل عليه السلام در ميان گذاشت و جبرئيل با محمّد صلى الله عليه و آله در ميان گذاشت و محمّد با هر كه خواست آن را در ميان نهاد.

3082

الإمامُ و عِلمُ الغَيبِ

الكتاب :

يَعْلَمُ ما بَيْنَ أيْدِيهِمْ وَ ما خَلْفَهُمْ وَ لا يُحِيطُونَ بِشَيْءٍ مِنْ عِلْمِهِ إلاَّ بِما شاءَ » . ^۱

الحديث :

۱۵۵۷۶.الإمامُ عليٌّ عليه السلامـ لَمّا قالَ لَهُ بعضُ أصحابِهِ (و كانَ كَلبِيّا) : لَقَد اُعطِيتَ يا أميرَ المؤمنينَ عِلمَ الغَيبِ ، فَضَحِكَ عليه السلام ـ: يا أخا كَلبٍ، ليسَ هُو بعِلمِ غَيبٍ ، و إنّما هُو تَعَلُّمٌ مِن ذِي عِلمٍ ، و إنَّما عِلمُ الغَيبِ عِلمُ الساعَةِ ، و ما عَدَّدَهُ اللّهُ سبحانَهُ بقولِهِ : «إِنَّ اللّهَ عِندَهُ عِلمُ السّاعَةِ و يُنَزِّلُ الغَيثَ و يَعْلَمُ ما في الأرْحامِ»^۲ فَيَعلَمُ اللّهُ سبحانَهُ ما في الأرحامِ مِن ذَكَرٍ أو اُنثى ، و قَبيحٍ أو جَميلٍ ، و سَخيٍّ أو بَخيلٍ ، و شَقيٍّ أو سَعيدٍ ، و مَن يكونُ فِي النارِ حَطبا ، أو فِي الجِنانِ للنَّبيِّينَ مُرافِقا ، فهذا عِلمُ الغَيبِ الذي لا يَعلَمُهُ أحَدٌ إلاّ اللّهُ ، و ما سِوى ذلكَ فَعِلمٌ عَلَّمَهُ اللّهُ نَبِيَّهُ فَعَلَّمَنيهِ ، و دَعا لِي بأن يَعِيَهُ صَدرِي ، و تَضطَمَّ علَيهِ جَوانِحي . ^۳

3082

امام و علم غيب

قرآن :

«آنچه در پيش روى آنان و آنچه در پشت سرشان است، مى داند. و به چيزى از علم او احاطه نمى يابند مگر به آن چه او خود بخواهد».

حديث :

۱۵۵۷۶.امام على عليه السلامـ وقتى يكى از ياران ايشان [از قبيله كلب] به آن حضرت عرض كرد : «اى امير المؤمنين! علم غيب به تو داده شده است»، پس از خنده اى ـفرمود : اى مرد كلبى! اين علم غيب نيست، بلكه بر اثر فرا گرفتن از صاحب علمى است. علم غيب، علم داشتن به زمان قيامت است و آنچه خداوند سبحان آنها را بر شمرده و فرموده است : «همانا علم قيامت نزد خداست و باران فرو مى فرستد و آنچه را كه در زهدانهاست، مى داند». پس خداوند سبحان مى داند كه جنينى كه در زهدانها[ى مادران ]است آيا پسر است يا دختر، زشت است يا زيبا، بخشنده است يا بخيل، بدبخت است يا خوشبخت. و مى داند كه چه كسى هيزم آتش جهنم است، يا در بهشت يار و همراه پيامبران. اينهاست علم غيبى كه هيچ كس جز خداوند آنها را نمى داند. سواى اينها دانشى است كه خداوند به پيامبرش آموخت و او هم آنها را به من ياد داد و برايم دعا كرد كه سينه ام آن را نگه دارد و پهلوهايم آن را در ميان گيرد.