۱۹۵۰۱.عنه عليه السلامـ فيما رَدَّهُ علَى المُسلمينَ مِن قَطائعِ عُثمانَ بنِ عفّانٍ ـ: و اللّهِ، لَو وَجَدتُهُ قَد تُزُوِّجَ بهِ النِّساءُ و مُلِكَ (تُمُلِّكَ) بهِ الإماءُ لَرَدَدتُهُ ؛ فإنّ في العَدلِ سَعَةً ، و مَن ضاقَ علَيهِ العَدلُ فالجَورُ علَيهِ أضيَقُ ! ^۱

۱۹۵۰۲.عنه عليه السلامـ في عَهدِهِ إلَى الأشتَرِ ـ: و لكنَّني آسى أن يَلِيَ أمرَ هذِهِ الاُمّةِ سُفَهاؤها و فُجّارُها ، فيَتَّخِذوا مالَ اللّهِ دُوَلاً ، و عِبادَهُ خَوَلاً . ^۲

۱۹۵۰۳.شرح نهج البلاغة عن أبي جعفرٍ الإسكافيّ : ......... صَعِدَ المِنبَرَ في اليَومِ الثّاني مِن يَومِ البَيعَةِ ، و هُو يَومُ السَّبتِ لإحدى عَشرَةَ لَيلَةً بَقِينَ مِن ذي الحِجَّةِ فحَمِدَ اللّهَ و أثنى علَيهِ ......... ثُمَّ التَفَتَ عليه السلام يَمينا و شِمالاً ، فقالَ : ألا لا يَقولَنَّ رِجالٌ مِنكُم غَدا : قَد غَمَرَتهُمُ الدُّنيا فاتَّخَذوا العِقارَ ، و فَجَّروا الأنهارَ ، و رَكِبوا الخُيولَ الفارِهَةَ ، و اتَّخَذوا الوَصائفَ الرّوقَةَ ، فصارَ ذلكَ علَيهِم عارا و شَنارا ، إذا ما مَنَعتُهُم ما كانوا يَخوضونَ فيهِ ، و أصَرتُهُم إلى حُقوقِهِمُ الّتي يَعلَمونَ ، فيَنقِمونَ ذلكَ و يَستَنكِرونَ و يَقولونَ : حَرَمَنا ابنُ أبي طالبٍ حُقوقَنا ! ألا و أيُّما رجُلٍ مِن المُهاجِرينَ و الأنصارِ مِن أصحابِ رسولِ اللّهِ صلّى اللّهُ علَيهِ يَرى أنّ الفَضلَ لَهُ على مَن سِواهُ لِصُحبَتِهِ ، فإنّ الفَضلَ النَّيِّرَ غَدا عِندَ اللّهِ ، و ثوابَهُ و أجرَهُ علَى اللّهِ . و أيُّما رجُلٍ استَجابَ للّهِ و لِلرّسولِ، فصَدَّقَ مِلّتَنا، و دَخَلَ في دِينِنا، و استَقبَلَ قِبلَتَنا ، فقدِ استَوجَبَ حُقوقَ الإسلامِ و حُدودَهُ.
فأنتُم عِبادُ اللّهِ ، و المالُ مالُ اللّهِ ، يُقسَّمُ بَينَكُم بالسَّوِيَّةِ لا فَضلَ فيهِ لأحَدٍ على أحَدٍ ، و للمُتَّقينَ عِندَ اللّهِ غَدا أحسَنُ الجَزاءِ و أفضَلُ الثَّوابِ ، لَم يَجعَلِ اللّهُ الدُّنيا للمُتَّقينَ أجرا و لا ثَوابا و ما عِندَ اللّهِ خَيرٌ للأبرارِ . ^۳

۱۹۵۰۱.امام على عليه السلامـ درباره زمين هايى كه عثمان تيول بعضى كرده بود و حضرت آنها را به مسلمانان بازگرداند ـفرمود : به خدا سوگند اگر ببينم كه به كابين زنان يا بهاى كنيزان رفته باشد، هر آينه آن را باز مى گردانم؛ زيرا دامنه عدالت گسترده است و هر كه عدالت بر او تنگ آيد (با همه گستردگيش آن را تحمّل نكند) بى عدالتى بر او تنگتر آيد!

۱۹۵۰۲.امام على عليه السلامـ در فرمانش به مالك اشتر ـنوشت : امّا غم من اين است كه كار اين امّت را نابخردان و نابكاران آنها به عهده گيرند و در نتيجه، مال خدا را ميان خود دست به دست گردانند و بندگان او را به بردگى كشند.

۱۹۵۰۳.شرح نهج البلاغهـ به نقل از ابو جعفر اسكافى ـ: (امام على عليه السلام ) در روزِ دوم بيعت، كه مصادف با روز شنبه يازده شب مانده از ماه ذي حجّه بود، منبر رفت و حمد و ثناى خدا گفت ......... سپس به راست و چپ نگاهى كرد و فرمود : هان! مبادا كسانى از شما كه غرق دنيا شدند و ملك و املاك فراهم آوردند و نهرها جارى كردند و اسبان چابك سوار شدند و كنيزكان زيبا روى گرفتند، اين همه مايه ننگ و رسوايى آنان شود آن گاه كه ايشان را از ناز و نعمتى كه در آن فرو رفته اند باز دارم و به سوى حقوقشان كه مى دانند برگردانمشان! پس، به خرده گيرى و انكار برخيزند و فردا بگويند : پسر ابو طالب ما را از حقوقمان محروم كرد! بدانيد كه هر مردى از مهاجران و انصار كه صحابى رسول خدا صلى الله عليه و آله بوده است و خيال كند كه به دليل صحابى بودنش بر ديگرى برترى دارد، بايد بداند كه برترى آشكار در فرداى قيامت نزد خداوند است و ثواب و اجر او با خداست و هر مردى كه دعوت خدا و رسولش را اجابت كرده و آيين ما را پذيرفته و به دين ما در آمده و رو به قبله ما مى ايستد، هر آينه مستوجب حقوق و حدود اسلام است.
پس، شما بندگان خدا هستيد و مالْ مال خداست و ميانتان به يكسان تقسيم مى شود و در اين زمينه هيچ يك را بر ديگرى برترى نيست و پرهيزگاران در فرداى قيامت نزد پروردگار بهترين پاداش و برترين ثواب را دارند. خداوند دنيا را مزد و پاداش پرهيزگاران قرار نداده و آنچه نزد خداست، براى نيكان بهتر است.