شناخته شده است: يكى به شماره 10963 در كتابخانه آيت‌الله مرعشى، و ديگرى در كتابخانه على‌حيدر مؤيّد. در فرصت كوتاهى كه نگارنده در پيش داشت، فقط دسترسى به نسخه اوّل مقدور شد كه عكس نسخه به لطف جناب دكتر سيّد محمود مرعشى در اختيار قرار گرفت.
شرح حال نويسنده ـ به نقل از كتاب‌نامه ارسباران، ج 3، نوشته سيّدرضا آل محمّد (چاپ تهران: كتابخانه مجلس، 1390، به كوشش محمّد الوان‌ساز خويى) ص 23 و 24 ـ چنين است :
آيت‌الله شيخ محمّدقاسم (ابوالقاسم) اردوبادى فرزند ملامحمّدتقى، فرزند ملّامحمّد قاسم، فرزند عبدالعلى، فرزند حسن، فرزند عبدالحسين، فرزند عبدالحسن، فرزند قاسم، فرزند على، فرزند محسن، فرزند قاسم، از علماء و فقهاى بزرگ عصرخود بوده و در اخبار و آثار و رجال اطّلاعى تام داشت. وى درجمادى‌الاولى 1274 ق (دى ماه 1236 ش) در تبريز متولّد شد. ايشان در عتبات عاليات، از حوزه درسى فقه و اصول شيخ محمّدحسين فاضل اردكانى و شيخ زين‌العابدين مازندرانى بهره‌ها برد و در حكمت و فلسه از محضر علّامه برغانى كسب فيض نمود و در عرفان و اخلاق از محضر عارف بزرگ، ملاحسينقلى همدانى استفاده نمود.
اردوبادى مدارج عالى اجتهاد رانزد آيات عظام ملّامحمّد ايروانى، شيخ محمّدحسين كاظمى و ملاعلى نهاوندى تحصيل نمود و به بام بلند اجتهاد صعود كرد. پس از سالها تحصيل و تدريس، از شيخ محمّدطه نجف اجازه روايت گرفت و از آيات عظام ملامحمّد فاضل شربيانى، شيخ زين‌العابدين مازندرانى، ميرزا محمّدحسن شيرازى و شيخ لطف‌الله مازندرانى اجازه اجتهاد دريافت نمود. در حدود سال 1308 به تبريز بازگشت و تربيت و تدريس طلاب علوم دينى را عهده‌دار شد و پس از هفت سال اقامت در زادگاه خود، دوباره در سال 1315 ق به
