ذخیره فرهنگی ارجمندی است كه به راستی می‏توان آنها را مدرسه بزرگ،^۱ مكتب غنی و منبع مطمئن و سرشار از آموزه‏‏های بنیادین در زمینه عقاید، عرفان، اخلاق، راهكارهای برین زندگی، و فرهنگ ناب پاک سازی و بهسازی نام نهاد.

مفهوم شناسی دعا

«‏‏دعا»‏‏ در لغت به معنی صدا زدن،^۲ به یاری طلبیدن،^۳ به امری تشویق كردن^۴ و در اصطلاح اهل شرع، گفت‌ وگو كردن با حق تعالی، به نحو طلب حاجت و درخواست حل مشكلات از درگاه او و یا به نحو مناجات و یاد صفات جلال و جمال ذات اقدس اوست^۵ كه در این مقال، همین مقصود اصطلاحی از دعا مراد است.

خاستگاه دعاهای ماثور

«‏‏نیایش»‏‏ در فرهنگ اهل‏بیت علیهم السلام تنها یک درخواست‏ خشک و بی ‏روح نیست؛ حتی بالاتر، یک عبادت معمولی هم نیست، «دعا» در این فرهنگ باطن قرآن است؛ چنان که امام خمینی رحمه الله علیه به نقل از استاد خود آنها را قرآن صاعد می‏خواند؛ یعنی آنها را برگرفته از قرآن و وحی الهی می‏دانست که از زبان معصومان علیهم السلام و اولیای ممتاز خدا، به سوی ملکوت صعود می‏کند. امام امت رحمه الله علیه در وصیت‌نامه سیاسی الهی خود فرموده‌اند:
ما مفتخریم که ادعیه نجات‌بخش، که آن را قرآن صاعد می‌خوانند، از ائمه معصومین ماست^۶.
دعاهای به جا مانده از پیامبر و یا امامان، الهامی است از قرآن حكیم و تعبیری دیگر