حاكى از تحوّل اساسى در روحيّه او بود - ، به خيمه‏اش باز گشت و دستور داد كه آن را به نزديكى خيمه‏هاى امام حسين عليه السلام منتقل كنند .^۱
او خود نيز عصر تاسوعا ، در سخنان اندرزگونه‏اش در مقابل دشمن ، به تحوّل خود ، اشاره‏اى كوتاه كرد . يكى از سپاهيان كوفه به او گفت : اى زهير ! تو در نگاه ما ، از شيعيان اين خانواده نبودى ؛ [ بلكه ] عثمانى بودى؟
زهير ، پاسخ داد :
چرا به موقعيّت فعلى من ، استدلال نمى‏كنى كه از آنهايم ؟! بدان - كه به خدا سوگند - ، من هرگز نامه‏اى براى حسين ننوشتم ، پيكى به سويش نفرستادم و قول كمكى نيز به او ندادم ؛ ولى راه ، مرا با او در يك جا گِرد آورد و همين كه او را ديدم ، به ياد پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله و منزلتى افتادم كه او در پيش ايشان داشت ، و پى بردم كه از سوى دشمنانش و گروه شما ، چه بر سرِ او خواهد آمد ، ديدم كه براى حفظ حقّ خدا و پيامبرش كه شما آن را ضايع كرده‏ايد ، بايد به كمك او بشتابم ، در زمره گروه او باشم و جانم را فداى او كنم .^۲
ما نمى‏دانيم كه در آن ملاقات كوتاه ، امام حسين عليه السلام به زهير چه فرمود ؛ امّا از سخنانى كه هنگام خداحافظى به يارانش گفت ، بعيد نيست كه يكى از سخنان امام حسين عليه السلام به او ، يادآورى خاطره‏اى مهم و شيرين از جنگ بَلَنجَر بوده باشد .
زهير ، پس از بازگشت از محضر امام عليه السلام ، اين خاطره را براى همراهانش تعريف كرد تا شايد بتواند آنان را با خود همراه كند . وى خطاب به آنان گفت :
هر كس علاقه‏مند است ، از من پيروى كند ، وگر نه اين آخرين فرصت است . من برايتان ماجرايى را نقل مى‏كنم : در بَلَنجَر كه مى‏جنگيديم ، خداوند ، ما را پيروز كرد و به غنايمى دست يافتيم . سلمان باهِلى به ما گفت : آيا از پيروزى و غنيمت‏هايى كه خدا نصيبتان كرد ، خوش‏حاليد ؟ گفتيم : آرى . به ما گفت : هر گاه جوانان خاندان محمّد صلى اللَّه عليه و آله را يافتيد ، شادمانى‏تان از اين كه در كنار آنان مى‏جنگيد ، بيش از شادىِ به دست آوردن غنيمت باشد . اينك من ، شما را به خدا مى‏سپارم .^۳
او در ادامه سخنان خود افزود :
هر يك از شما كه به شهادت علاقه‏مند است ، برخيزد و هر كس كه آن را خوش ندارد ، بماند .