واژه ی عشق در قرآن و حدیث

عشق، محبت شدید و علاقه خاص است. در قرآن کلمه عشق به صراحت نیامده، امّا از واژه های دیگر که معنای عشق را می رساند، استفاده شده است:

وَمِنَ النَّاسِ مَنْ یتَّخِذُ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَنْدَاداً یحِبُّونَهُمْ کحُبِّ اللَّهِ وَالَّذِینَ آَمَنُوا أَشَدُّ حُبّاً لِلَّهِ؛[۱]

بعضی از مردم معبودهایی غیر از خداوند، برای خود انتخاب می کنند و آنها را چون خدا دوست می دارند، امّا آنها که ایمان دارند، عشقشان به خدا (از مشرکان نسبت به معبوهاشان) شدید تر است.

در آیه ی فوق، شدت حبّ و علاقمندی، به عشق تفسیر شده است.

در روایات واژه ی «عشق» به کار رفته است از جمله در حدیث زیر:

الامام علی(ع): مَن عَشِقَ شَیئاً أعشی (أعمی) بَصَرَهُ وأمرَضَ قَلبَهُ، فَهُوَ ینظُرُ بِعَینٍ غَیرِ صَحیحَةٍ، ویسمَعُ بِاذُنٍ غَیرِ سَمیعَةٍ، قَد خَرَقَتِ الشَّهَواتُ عَقلَهُ، وأماتَتِ الدُّنیا قَلبَهُ، ووَلِهَت عَلَیها نَفسُهُ، فَهُوَ عَبدٌ لَها ولِمَن فی یدَیهِ شَی ءٌ مِنها، حَیثُما زالَت زالَ إلَیها، وحَیثُما أقبَلَت أقبَلَ عَلَیها.[۲]

امام علی(ع): هر که به چیزی عشق ورزد، دیده اش نابینا و دلش بیمار گردد. با چشمی ناسالم می نگرد و با گوشی ناشنوا گوش می کند. شهوات خردش را دریده و دنیا دلش را میرانده و نفسش شیفته آن شده است. پس بنده دنیا و هر کس که چیزی از آن را در دست دارد، هست. هر کجا برود، می رود و هر کجا رو کند، رو می آورد.