دنیاطلبی

پرسش :

از یک سو برخی روایات انسان را به زهد و عزلت فرا می خوانند و از سوی دیگر گاهی انسان را به دخالت در امور مملکت دعوت می کنند. این سخنان چگونه با هم جمع می شوند؟



پاسخ :

اگر به مادیات به عنوان وسیله ای برای رسیدن به سعادت و خدمت به مردم نگریسته شود، قابل تحسین است. امّا اگر به عنوان هدف، نه وسیله، مورد توجّه قرار گیرند و انسان را از معنویت دور سازند، طبعاً مورد نکوهش خواهند بود. امام باقر(ع) فرمود:

نِعمَ العَونُ الدنیا عَلی طَلَبِ الآخِرَةِ؛[۱]

چه خوب کمکی است دنیا برای به دست آوردن آخرت.

در حدیثی دیگر چنین آمده است:

قالَ رَجُلٌ لأَبی عَبدِ اللّه(ع): وَاللّهِ إنّا لَنَطلُبُ الدُّنیا و نُحِبُّ أن نُؤتاها!

فَقالَ: تُحِبُّ أن تَصنَعَ بِها ماذا؟

قالَ: أعودُ بِها عَلی نَفسی و عِیالی، و أصِلُ بِها، و أتَصَدَّقُ بِها، و أحُجُّ و أعتَمِرُ.

فَقالَ(ع): لَیسَ هذا طَلَبَ الدُّنیا، هذا طَلَبُ الآخِرَةِ؛[۲]

مردی به امام صادق(ع) گفت: به خدا که ما دنیاطلب هستیم و دوست داریم دنیا به ما داده شود!

امام(ع) فرمود: «دوست داری با آن چه کنی؟».

گفت: با آن به خودم و خانواده ام بهره ای رسانم، صله رحِم به جا آورم، صدقه بدهم و حجّ و عمره بگزارم.

فرمود: «این، دنیاطلبی نیست. این، آخرت طلبی است».

زهد به معنای این نیست که انسان به طور کلی دنیا را کنار گذارد. قرآن کریم می فرماید:

لا تَنْسَ نَصِیبَک مِنَ الدُّنْیا؛[۳]

سهم خود را از دنیا فراموش مکن.

مذموم، دلبستگی به دنیا، به فساد افتادن به وسیله ی دنیا و فراموش کردن نیازمندان است.


[۱] . الکافی، ج ۵، ص ۷۳، ح ۱۴؛ دنیا و آخرت از نگاه قرآن و حدیث، ج ۱، ص ۱۱۶، ح ۱۷۷.

[۲] . الکافی، ج ۵، ص ۷۲، ح ۱۰؛ تهذیب الأحکام، ج ۶، ص ۳۲۷، ح ۹۰۳؛ دنیا و آخرت از نگاه قرآن و حدیث، ج ۱، ص ۱۶۲، ح ۲۲۰.

[۳] . سوره ی قصص، آیه ی ۷۷.



بخش پاسخ گویی پایگاه حدیث نت
منبع :