واژه «اسم» در لغت عرب ، گاه به معناى نام خاصّى است كه در آغاز ولادت بر كودك نهاده مىشود و از آن به «عَلَم» تعبير مىگردد و گاه براى كنيه و يا لقب به كار مىرود.
معمولاً نام خاصّ افراد (عَلَم)، يكى است؛[1] ولى تعدّد كنيه و لقب خصوصاً در تاريخ گذشته عرب فراوان است . گفتنى است كه در بسيارى از موارد ، لقب از شهرتى برخوردار مىگردد كه براى معرّفى اشخاص ، بيش از نام اصلى كارآرايى دارد .
لقبهاى امامان اهل بيت عليهم السلام نيز بيش از نامشان كاربرد داشته و دارد و از اين رو آنان بيشتر با لقب معرّفى مىشوند .
نام امام دوازدهم ، همان نام اصلى و معروف پيامبر خاتم صلى اللّه عليه وآله است ، كه بر پايه شمارى از احاديث، تصريح به نام او، قبل از ظهورش ممنوع است.[2] گفتنى است كه در برخى از روايات، «احمد» و «عبد اللَّه» نيز نام ايشان شمرده شده است .
امام دوازدهم لقبهاى فراوانى دارد[3] كه مشهورترينِ آنها «مهدى» است .
[1] ولى ممكن است كه داراى دو نام اصلى و يا بيشتر باشد، چنان كه پيامبر خدا<B> صلى اللّه عليه وآله محمّد و احمد ناميده شده است. البتّه نام B>اوّل ايشان، مشهورتر از نام دوم است .
[2] ر.ك: ص 307 (پژوهشى در باره نهى از بر زبان آوردن نام امام عصرعليه السلام).
[3] ر. ك: ص 325 (لقبها و اوصاف امامعليه السلام) .