ایمان - صفحه 1

درآمد

ايمان ، در لغت

ايمان ، مصدر است از مادّه «أمن» كه بر دو معناى نزديك به هم دلالت دارد : يكى آرامش دل و ديگرى تصديق ؛ زيرا انسان چيزى را تصديق مى كند و بر آن گواهى مى دهد كه به آن ، اطمينان داشته باشد و دلش آرام گيرد . ابن فارس در اين باره مى گويد :
الهمزة و الميم و النون أصلان متقاربان: أحدهما الأمانة التى هى ضدّ الخيانة ، و معناها سكون القلب ، و الآخر التصديق ، و المعنيان كما قلنا متدانيان .۱
همزه و ميم و نون، دو ريشه معنايىِ نزديك به هم اند: يكى از آن دو، به معناى امانت است كه متضادّ خيانت است، يعنى آرامشِ دل ، و ديگرى به معناى تصديق (گواهى دادن بر درستى چيزى) است. همان گونه كه گفتيم، اين دو معنا به هم نزديك اند .
خليل بن احمد فراهيدى در باره معناى لغوى «ايمان» مى گويد :
الإيمان: التصديق نفسه ، و قوله تعالى:«وَ مَا أَنتَ بِمُؤْمِنٍ لَّنَا»۲
أى بمصدِّق .۳

ايمان ، به معناى تصديق است و اين كه خداوند [ از قول برادران يوسف عليه السلام به پدرشان] فرمود :«تو به ما مؤمن نيستى»، يعنى: تصديق كننده ما نيستى .

1.معجم مقاييس اللغة : ج۱ ص ۱۳۳ مادّه «أمن» .

2.يوسف : آيه ۱۷ .

3.ترتيب كتاب العين : ص ۵۶ مادّه «أمن» .

صفحه از 13