مِقداد بن عمرو بن ثَعلَبه بهراوى كِنْدى ، معروف به مقداد بن اسود ، قامتى بلند و چهره اى گندمگون داشت . او از ياران شجاع و قهرمانان و نجيب پبامبر خدا بود كه در تمام جنگ هاى پيامبر صلى الله عليه و آله شركت كرد . او را مجمعِ فضايل و مناقب دانسته اند و يكى از «اركان اربعه»[۱]شمرده اند و پيامبر خدا ، وى را يكى از چهار نفرى برشمرده است كه بهشت ، شيفته ديدار آنان است .
او پس از پيامبر خدا ، استوار گام در صراط مستقيم بماند و حقّ ولايت على عليه السلام را پاس داشت و مخالفت خود را با تغيير نادرست جريان رهبرى امّت پس از پيامبر خدا در مسجد نبوى آشكارا بيان كرد .
برخى روايات ، مقداد را مطيع ترين يار امام عليه السلام دانسته اند و او از معدود كسانى است كه بر پيكر مطهّر زهراىِ طاهره عليهاالسلام نماز گزارد .
مقداد با خلافت عثمان ، مخالفت كرد و با سخنرانى شكوهمندى در مسجد مدينه ، اين مخالفت را اعلام داشت و گفت : من از قريش در شگفتم! آنان مردى را وا نهاده اند كه كسى را از او داناتر و عادل تر نمى شناسم ... هان! به خدا سوگند ، اگر ياورانى مى يافتم ... .
او به سال ۳۳ هجرى و در هفتاد سالگى زندگى را بدرود گفت .
مقداد از آغاز ، ثروتمند بود و وصيّت كرد كه ۳۶ هزار درهم از دارايى اش را به حسن و حسين عليهماالسلام بدهند . اين وصيّت ، نشان دهنده محبّت او به اهل بيت و بزرگداشت و احترام او نسبت به ايشان است .
[۱]اركان اربعه ، يعنى چهار نفرى كه پس از وفات پيامبر صلى الله عليه و آله آمادگىِ خود را براى يارى امام على عليه السلام به ايشان عرضه داشتند (ر . ك : الاختصاص : ص ۶) .
