حارثة بن بدر بن حُصَين تميمى غدايى ، از تابعيان و اهل بصره بود و دوران پيامبر صلى الله عليه و آله را درك كرده بود ؛ ولى ايشان را نديده بود. وى ، شاعر و چابك سوار بنى تميم بود . امام على عليه السلام به خاطر مفسد و مُحارب بودنش، خون او را هدر اعلام كرد ؛ امّا پيش از آن كه به وى دست بيابند، توبه كرد و سعيد بن قيس براى او نزد امام على عليه السلام شفاعت كرد و امام عليه السلام او را بخشيد. وى ، دوست زياد بن ابيه بود و در نزد او جايگاهى داشت و در جنگ اَزرَقيان، فرمانده اهل بصره بود. امام على عليه السلام او را مأمور جنگ با خوارج كرد ؛ ولى خوارج، او را در اطراف اهواز ، شكست دادند و وقتى به او نزديك شدند ، با همراهانش سوار كِشتى شد و با آنها در سال ۶۴ ق ، غرق گرديد.
