هر كس ببيند كه حاكمى ، حرام هاى خدا را حلال مى شمارد و پيمان خدا را مى شكند و با سنّت پيامبر خدا صلى الله عليه و آله مخالفت مى كند و در ميان بندگان خدا ، به گناه و دشمنى رفتار مى كند و با عمل يا سخنش به او اعتراضى نكند ، بر خدا رواست كه او را به همان جايى ببرد كه آن حاكم ستمگر را مى برَد .
همچنين ، در سخنرانى نخست خود روز عاشورا ، خطاب به لشكر دشمن ، فرمود :
لا وَاللّهِ! لا اُعطيكُم بِيَدى إعطاءَ الذَّليلِ ، وَ لا أفِرُّ فِرارَ العَبيدِ . ¹ نه ، به خدا سوگند! من دست ذلّت به شما نمى دهم و همانند بردگان ، نمى گريزم .
و در سخنرانى دوم خود در روز عاشورا فرمود :
ألا وَ إنَّ الدَّعِىَّ ابنَ الدَّعِىِّ قَد رَكَزَ بَينَ اثْنَتَين : بَينَ السِّلَّةِ وَ الذِّلَّةِ ، وَ هَيهاتَ مِنَّا الذِّلَّةُ ! يِأبَى اللّهُ لَنا ذلِكَ وَ رَسولُهُ وَ المُؤمِنونَ ، وَ حُجورٌ طابَت ، وَ حُجورٌ طَهُرَتْ ، وَ أُنوفٌ حَمِيَّةٌ ، وَ نُفوسٌ أبِيَّةٌ ، مِن أنْ تُؤثَرَ طاعَةُ اللِّئامِ عَلى مَصارِعِ الكِرامِ . ² بدانيد كه بى نَسَبِ پسر بى نَسَب، مرا ميان دو چيز ، مخيّر كرده است : شمشير [كشيدن ]و [تن دادن به] خوارى ؛ و خوارى ، از ما دور است! خدا و پيامبرش و مؤمنان و دامن هاى پاك و پاكيزه و دل هاى غيرتمند و جان هاى بزرگْ منش، اين را بر نمى تابند كه فرمانبَرى از فرومايگان ، بر مرگ شرافتمندانه ، ترجيح داده شود .
جز اين سخنان و نوشته ها ، تحليل شئون امامت ³ نيز اعمال و رفتارى را كه امام حسين عليه السلام در پيش گرفته ، اقتضا مى كند . امام حسين عليه السلام ، براى تبيين دين و حفظ آن