منذر بن جارود معلّى عبدى ، در دوران پيامبر صلى الله عليه و آله به دنيا آمد و از اصحاب امام على عليه السلام و از فرماندهان سپاه امام عليه السلام در جنگ جمل بود. امام على عليه السلام او را به ولايت اصطخر برگزيد و او در برخى كارهاى آن ولايت، خيانت ورزيد و در بيت المال تصرّف نمود. امام عليه السلام نيز نامه اى به وى نوشت و او را سرزنش كرد (نامه در نهج البلاغه آمده است).
وقتى امام حسين عليه السلام به تعدادى از بزرگان بصره نامه نوشت و آنان را به يارى خواند، مُنذر در ميان آنان بود. همه آنان نامه امام عليه السلام را پنهان كردند، جز او كه آن را به عبيد اللّه بن زياد، خبر داد و او دخترش را هم به همسرى عبيد اللّه در آورده بود. عبيد اللّه ، فرستاده امام عليه السلام را كشت و او را در دوران فرمان روايى يزيد بن معاويه حاكم هند كرد. وى در اواخر سال ۶۱ يا اوّل سال ۶۲ ق، در همان جا در گذشت.
