قيس بن عمرو بن مالك بن معاوية بن خَديج ـ كه كنيه اش ابو حارث و ابو مخاشن بود ـ ،پيامبر صل الله عليه وآله را درك كرد. وى در شاعرى، به هجو، مشهور است و در جاهليت و اسلام، شهره بود. او از پيروان امير مؤمنان على عليه السلام و در جنگ صفّين، در شمارِ جنگاوران سپاه ايشان بود.
امير مؤمنان(ع)، وى را به خاطر مستى، در ماه رمضان، تازيانه زد. از اين رو، به سوى معاويه گريخت و در هجو امام على عليه السلام و مدح معاويه، شعر سرود.
