مقدمه

دين، به معناى كيش و آيين است و در اصطلاح راه و روش خاصى در زندگى است كه متضمن مصلحت زندگى دنيوى و كمال اخروى و حيات دائمى و حقيقى است؛ ^۱ به عبارت ديگر، دين مجموعه باورها و اعتقادات شخص است كه شاكله اصلى شخصيت او را تشكيل داده و علاوه بر يافتن هدف، مسير رسيدن به اهداف را نيز معلوم مى كند.
با توجه به تعريف بالا، اهميت دين و دقت و كنكاش در صحيح يابى آن بر كسى پوشيده نخواهد بود. لغزش در سنجش و در نتيجه انتخاب نادرست هدف و راه، خسران ابدى را به دنبال خواهد داشت.
سفارش معصومين بر اين مطلب كه علم خود را آگاهانه انتخاب كنيد و مواظب باشيد كه آن را از چه كسى فرا مى گيريد، نشان دهنده اين اهميت است، چنان كه فرموده اند: «فانظروا علمكم هذا عمق تأخذونه؛ بنگريد كه علم خود را از چه كسى فرا مى گيريد». ^۲ توصيه ائمه عليهم السلام در اهميت دين و اهتمام بدان را مى توان ارشادى دانست؛ چون محتمل، چنان بزرگ و با عظمت است كه كوچ كترين خدشه و تشكيك را برنمى تابد. بدين سبب است كه حتّى بزرگان اصحاب ائمه، خدمت آنان مى رسيدند و از اركان و دعائم دين مى پرسيدند.
ابوالجارود از امام باقر عليه السلام درخواست مى كند: «اخبرنى بدينك الّذي تدين اللّه عزوجل به انت و اهل بيتك لا دين اللّه عزوجل به ^۳ ؛ مرا از دين الهى خود و خاندانت