ابراهيم عليه السلام مى فرمايد: « «قَدْ كانَتْ لَكُمْ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ فِي إِبْراهِيمَ وَ الَّذِينَ مَعَهُ»^۱به راستى براى شما در ابراهيم و كسانى كه با او هستند، الگوى خوبى است».
به تنقيح مناط قطعى مى توان اين نقطه اساسى را به دوازده امام و معصوم نيز تعميم داد، از اين رو مسئله الگودهى در اسلام در حيات و زندگانى اهل بيت عليهم السلام به اوج خود رسيده و تكامل پيدا مى كند.
از اين گذشته، در ميان بزرگان خود بعد از اهل بيت عصمت و طهارت عليهم السلاماشخاصى را با قداست و عظمت خاصى مى بينيم كه گرچه امام نبوده اند ولى از سيره و كردارشان و نيز از تعريف هايى كه از معصوم درباره آنها رسيده، به عظمت و جلالت والاى آنها پى خواهيم برد. از اين رو مى توان با طرح سيره و روش و تأييداتى كه از جانب معصومين در حقّ آنها رسيده ايشان را نيز الگو و اسوه خود قرار داده و با پيروى از آنان خود را به اين الگوها نزديك كنيم.
برپايى كنگره ها ويادبودها براى بزرگان دين ازآن جمله حضرت عبدالعظيم حسنى عليه السلام در همين راستا قابل ارزيابى و توجيه است، زيرا با زنده كردن ياد و رفتار و فضايل آن شخصيت بزرگ،نه تنهاالگوهاى صحيح درجامعه معرفى مى شوند، بلكه سبب احياى اسلام ومسلمين وبالأخص جامعه شيعى خواهد بود. امتى كه بزرگان و الگوهاى خود را تكريم نكرده و از زحمات آنها پاسدارى نكند، محكوم به شكست و از هم گسيختگى است. اين بزرگان امت اندكه تاريخ يك جامعه رارقم زده و زير بناى كيان و هويت آن را ترسيم مى كنند.
گاهى انسان در فهم دين به خطا و اشتباه مى افتد، ولى اين احتمال در اقتدا و متابعت از رفتار و كردار معصوم و كسانى كه مورد تأييد معصومند نبوده و يا به حداقل از احتمال مى رسد. از اين رو الگوها، عقيده را از افق نظر و فرضيه به عالم واقع و خارج مى كشانند.