مراقبت حضرت فاطمه(س) از ديگران

مراقبت به عنوان يك اخلاق مهم انسانى به شمار مى رود. حسى برخاسته از انديشيدن به ديگران، ايثار و فداكارى. حضرت فاطمه(ع) از همان خردسالى، احساس عميق مراقبت از پدر را به جلوه درآورد، تا آنجا كه از سوى پدر بزرگوارش، به لقب «اُمّ ابيها» مفتخر شود. حضرت فاطمه(ع) با وجود كم سالى، تسلّى دهنده پدر در بحبوحه مبارزه توحيد و شرك بود. روزى مشركان محتويات شكمبه شترى را بر سر و روى پيامبر ريختند و فاطمه در غياب مادرش، پاك كننده و آرامش دهنده پيامبر بود. كارى كه مشابهش را در جوانى و به هنگام بازگشت پدر و همسرش از سخت ترين جنگ هاى صدر اسلام بارها انجام داد و خون از چهره و پيكر اين دو قهرمان بزرگ فداكار شُست. بر پايه برخى گزارش ها، پيامبر(ص) پس از بازگشت از نبردى سخت و خسته كننده، طبق معمول به فاطمه(ع) سر زد. فاطمه پدر را غبار آلود، خسته و با لباسى پاره پاره ديد. از اين رو، بر چهره و چشمان پدر بوسه زد و گريست.[۱]مشابه همين كار را پس از جنگ خونين اُحد كرد. خون را از چهره پدر زدود، سپس تكه حصيرى را سوزاند و از خاكسترش مرهمى ساخت و بر زخم پدر نهاد.[۲]

مى توان فعاليت هاى حضرت فاطمه(ع) در تهيه غذا براى همسر و فرزندان را نيز افزود، اما نكته قابل توجه، غذا پختنِ گاه به گاه ايشان و بردن آن براى پدر يا دعوت ايشان به خانه براى خوردن غذا است.[۳]حضرت فاطمه(ع) همچنين با تحمل گرسنگى و سختى هاى زندگى فقيرانه صدر اسلام، از فرزندان خود با كمال جديت مراقبت كرد. او در كمتر از يك دهه و در ميان تنگناهاى اقتصادى، چهار فرزند به دنيا آورد و آنها را با شيره جانش پرورد ؛ كارى كه تنها از حس مراقبت كامل و تمام عيار يك مادر بر مى آيد. او حتى براى پس از وفاتش نيز انديشيد و براى اينكه فرزندانش بى سرپرست نمانند، يكى از زنان خويشاوندش را به همسرش معرفى كرد تا با او ازدواج كند و وى نگاهدارى از فرزندان فاطمه(ع) را بر عهده گيرد. فرزندانى خردسال كه بزرگ ترين آنها، هشت ساله بود.[۴]