وصیت نامه امام حسین(ع)

احادیث در بارۀ وصیت نامه های امام حسین(ع) به سه دسته قابل تقسیم اند:

الف. احادیثی که می گویند امام حسین(ع) قبل از خروج از مدینه، وصیت نامه و کتاب ها و سلاح ویژه ای را نزد اُمّ سلمه به امانت گذاشت تا در آینده، به امامِ بعد از وی، امام زین العابدین(ع)، تحویل دهد.

ب. احادیثی که دلالت دارند امام حسین(ع) در آخرین ساعات زندگی، وصیت نامۀ خود را به دختر بزرگش فاطمه داد تا به امامِ پس از وی، منتقل نماید.

ج. حدیثی است که امام حسین(ع)، خواهرش زینب علیها السلام را وصی خود کرده بود.

با تأمّل در این احادیث، معلوم می شود که آنها با هم تعارضی ندارند و جمع میان آنها، بدین سان است که امام حسین(ع) قبل از خروج از مدینه، عمده آنچه را که میراث جدّ بزرگوار و پدر عزیزش بود، همراه با وصیت نامۀ ویژه ای به اُمّ سلمه سپرد تا به واسطۀ او به امامانِ پس از وی منتقل شوند، و آخرین وصایای خود را در آخرین لحظات زندگی، به فاطمۀ کبرا دخترش داد که به امام زین العابدین(ع) تحویل بدهد.

در مورد زینب علیها السلام نیز ظاهر روایت، این است که امام حسین(ع) وصیت نامۀ خاصّی را تحویل او نداده؛ بلکه او را تا مدّتی، وصی خود قرار داده که مردم به جای مراجعه به امام زین العابدین(ع) به او مراجعه کنند، و این، تدبیری حکیمانه برای حفظ امامِ بَعدی از شرّ زمامداران حاکم بود.

نکتۀ دیگر، این که می توان احتمال داد که امام حسین(ع) برای رعایت احتیاط، چند نسخه از یک وصیت نامه را نزد چند نفر گذاشته تا وصیتش به طور حتم، به امامانِ پس از خود انتقال یابد.[۱]