شهید زن در کربلا

اُمّ وَهْب، همسر عبدالله بن عُمَیر کلبی، تنها زن شهید در کربلاست. هنگامی که همسر شجاعش قصد خود را برای پیوستن به لشکر امام(ع) اعلام کرد، وی ضمن تشویق شوهرش، از وی خواست که همراهش برود.

روز عاشورا اُمّ وَهْب، عمود خیمه ای را برداشت و به سوی شوهرش رفت و به او گفت: پدر و مادرم فدایت باد! برای پاکانِ نسل محمّد(ص) بجنگ. او نیز به سوی زنش آمد و وی را نزد زنان، باز گردانْد؛ امّا زن، به لباس او چسبید و گفت: من، تو را رها نمی کنم تا آن که همراه تو جان بدهم. امام حسین(ع)، او را ندا داد و فرمود: «برای خانوادۀ شما، پاداش نیکو باد! خدا رحمتت کند! به نزد زنان، باز گرد و کنار آنان بنشین که جنگ، بر زنان، واجب نیست».

اُمّ وَهْب هم به سوی زنان، باز گشت. پس از شهادت شوهر، به سوی او آمد و نزدش نشست و غبار را از او کنار زد و گفت: بهشت، گوارایت باد! شمر بن ذی الجوشن، به غلامش رستم گفت: با عمود خیمه، بر سرش بکوب. او بر سرِ آن زن کوبید و سرش شکست و سپس همان جا، جان داد.[۱]