انتقال امامت به امام رضا(ع)

هشام بن حَكَم و على بن یقطین، دو تن از بهترین یاران امام کاظم(ع) بودند. یاران دیگر امام نیز آن دو را همواره به عنوان دانشمندان بسیار مؤمن می شناختند. روزی آن دو در زمان حیات امام کاظم(ع) در میان جمع شیعیان در بغداد نشسته بودند که على بن یقطین لب گشود و گفت: من نزد عبد صالح (امام هفتم) نشسته بودم كه پسرش رضا وارد شد. امام به من فرمود: اى على بن یقطین! این على سید اولاد من است. من كنیه خود (ابوالحسن) را به او بخشیدم. گویا اصحاب، مقصود امام را متوجه نشده بودند. هشام بن حكم تا این سخن را شنید، كف دست خود را به پیشانی اش كوبید و گفت: واى بر تو ای علی بن یقطین! این چه سخنی بود که گفتى؟

على بن یقطین گفت: به خدا سوگند، آنچه را كه گفتم از او شنیدم. هشام بن حکم گفت: می دانی معنای این سخن چیست؟ یعنی اینکه امر امامت بعد از آن حضرت با علی بن موسى است.

حسن کاشی، یکی از شعرای قرن هشتم، در شعری به این جریان اشاره کرده است:

کُنیَت پدرش ابوالحسن داد هر چند بدید کو حسن زاد

کُنیَت همه داشتند از ایام از کُنیَتشان فزوده شد نام

داود رِقّى نیز گوید: به امام کاظم(ع) گفتم: قربانت! من پیر شدم، مرا از دوزخ نجات بده. امامِ پس از شما کیست؟ آن حضرت به پسرش، ابو الحسن اشاره كرد و فرمود: بعد از من وی صاحب الامر شماست.

امام از درون زندان بصره نیز در نامه ای به مدینه نوشت که فرزندم علی بن موسی وصی من است.

داود بن زربى نیز می گوید: خُمس اموالم را نزد امام كاظم(ع) بردم. مقدارى از آن را برگرفت و مقدارى را وانهاد. گفتم: چرا این مقدار را برگرداندید؟ فرمود: این مقدار باشد تا صاحب امر امامت، آن را از تو بخواهد. چندی بعد خبر وفات امام به ما رسید. چیزی نگذشت که علی بن موسی الرضا فردی را فرستاد و آن مال را از من خواست و من دانستم که امام بعدی ایشان است.[۱]