[ سيزدهم : خيانت در غنيمت ]

سيزدهم از جمله كبائر ـ چنانچه در حديث عبد العظيم وارد شده ـ ، غَلول است ؛ ^۱ يعنى خيانت در مالى كه مسلمانان ، از كفّار گرفته باشند . و حق تعالى ، در باب غَلول فرموده كه : «وَمَن يَغْلُلْ يَأْتِ بِمَا غَلَّ يَوْمَ الْقِيَامَةِ » ؛ ^۲ يعنى : كسى كه در مال غنيمت ، دزدى و خيانت كند ، آنچه برده ، در روز قيامتْ مى آورد .
و در بعضى روايات ، وارد شده كه : آنچه دزديده باشد ، روز قيامت ، در گردنش بار كرده ، در محشر ، حاضر مى كنند . ^۳ و در حديث اعمش ، مطلقِ دزدى واقع شده و ممكن است كه مراد به غلول ، مطلقِ دزدى باشد ، چنانچه از كلام بعضى از اهل لغت ، ظاهر مى شود .
و در كتاب من لا يحضره الفقيه ، از حضرت امام رضا عليه السلام روايت كرده كه : كسى كه آن قدر بدزدد كه مساوى ديتِ دستش بشود ، در آن وقت ، خدا تعالى ، او را رسوا مى كند . ^۴
و از حضرت امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده كه فرمود : حضرت امير المؤمنين عليه السلام كسى را كه مرتبه اوّل دزدى مى كرد ، دست راستش را مى بُريد و مرتبه دويّم ، پاى چپش را و مرتبه سيّم ، به زندانش مى فرستاد كه تا زنده باشد ، در زندان باشد و خرج او را از بيت المال مى داد . ^۵ و در حديث ديگر ، روايت كرده كه اگر در زندان دزدى بكند ، كشته مى شود . ^۶
و از حضرت امير المؤمنين عليه السلام روايت كرده كه دست كفنْ دزد را قطع مى فرمود ^۷ و در حديث ديگر ، روايت كرده كه كفن دزدى را به خدمت آن حضرت آوردند . پس موى او را گرفته ، او را به زمين زد و فرمود كه : اى بندگان خدا! لگدمال كنيد او را . پس لگد بر او زدند تا مُرد . ^۸
و بعضى از علما گفته اند كه كشتن ، در صورتى است كه اين فعل ، مكرّر از او سر زده باشد .