[ سى و دوم : اسراف و تبذير ]
سى و دوم از جمله كبائر ـ چنانچه حديث اعمش و حديث «شرايع دين» دلالت مى كند ـ ، اسراف و تبذير است و حق تعالى ، در كلام مجيد فرموده كه : «كُلُواْ وَاشْرَبُواْ وَلَا تُسْرِفُواْ إِنَّهُ لَا يُحِبُّ الْمُسْرِفِينَ» ؛ ۱ يعنى : بخوريد و بياشاميد و اسراف مكنيد. به درستى كه خداى تعالى ، دوست نمى دارد اسراف كنندگان را. و فرموده كه : «وَ لَا تُبَذِّرْ تَبْذِيرًا إِنَّ الْمُبَذِّرِينَ كَانُواْ إِخْوَ نَ الشَّيَاطِينِ وَ كَانَ الشَّيْطَانُ لِرَبِّهِ كَفُورًا» ؛ ۲ يعنى : در صرف نمودن مال ، تبذير مكن ؛ زيرا كه تبذيركنندگان ، برادر شياطين اند و شيطان ، كفران كننده نعمت هاى پروردگار خود است .
و اسراف و تبذير ، به قول جمعى از علما ، صرف كردن مال است در مصارفى كه غالبا مقصود عقلا نمى باشد ، مثل ضايع كردن مال و خريدن چيزى به قيمت بسيار گران و صرف كردن در مصرف هاى حرام و در خورش هاى بسيار نفيس كه به حيثِ وقت و بلاد و اوضاع آن شخص ۳ ، مناسبِ او نباشد و خريدن جامه هاى بسيار نفيس كه مناسب او نباشد ۴ و ساختن خانه هاى رفيع كه مناسبت به او نداشته باشد ؛ و همچنين در ساير مصارف ، مثل اسب سوارى و غلام و خدمتكار و فروش و ظروف و غير آنها .
1.. سوره اعراف ، آيه ۳۱.
2.. سوره اسراء ، آيه ۲۶ و ۲۷ .
3.. الف و ب : - «به حيث وقت و بلاد و اوضاع آن شخص» .
4.. الف و ب : - «و خريدن جامه هاى بسيار نفيس كه مناسب او نباشد» .
