[ فضيلت صبر در بلاها و دشوارى هاى راه خدا ]

صَبِّروا النَّفْسَ عَلَى الْبَلاَءِ فِى الدُّنْيَا ؛ فَإِنَّ تَتَابُعَ الْبَلاَءِ فِيهَا و الشِّدّةَ فِى طَاعَةِ اللّه ِ وَ وَلايَتِه وَ وَلَايَةِ مَنْ أمَرَ بِوَلايَتِهِ خَيْرٌ عَاقِبَةً عِنْدَ اللّه ِ فِى الآخِرَةِ مِنْ مُلْكِ الدُّنْيَا وَ إِنْ طَالَ تَتَابُعُ نَعِيمِهَا وَ زَهْرَتِهَا وَ غَضَارَةُ عَيْشِهَا فِى مَعْصِيَةِ اللّه ِ وَ وَلايَةِ مَنْ نَهَى اللّه ُ عَنْ وَلايَتِهِ وَ طَاعَتِهِ ؛ فَإِنَّ اللّه َ تَعَالَى أمَرَ بِوَلايِةِ الأْئِمَّةِ الَّذِينَ سَمَّاهُمُ اللّه ُ فِى كِتَابِهِ فِى قَوْلِهِ :«وَ جَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا»^۱، وَ هُمُ الَّذِينَ أَمَرَ اللّه ُ بِوَلايَتِهِمْ وَ طَاعَتِهِمْ ، وَ الَّذِينَ نَهَى اللّه ُ عَنْ وَلاَيَتِهِمْ وَ طَاعَتِهِمْ وَ هُمْ أئِمَّةُ الضَّلاَلَةِ الَّذِينَ قَضَى اللّه ُ تَعَالَى أنْ يَكُونَ لَهُم دُوَلٌ فِى الدُّنْيَا عَلَى أوْلِياءِ اللّه ِ الأْئِمّةِ مِن آلِ مُحَمَّدٍ ـ صَلَوَاتُ اللّه ِ وَ سَلاَمُهُ عَلَيْهِ وَ عَلَيْهِمْ أجْمَعيِنَ ـ يَعْمَلُونَ فِى دَوْلَتِهِمْ بِمَعْصِيَتِهِ وَ مَعْصِيَةِ رَسُولِهِ صلى الله عليه و آله لِيَحِقَّ عَلَيْهِمْ كَلِمَةُ الْعَذَابِ ، وَ لِيَتِمَّ أنْ تَكُونُوا مَعَ نَبِىِّ اللّه ِ مُحَمَّدٍ صلى الله عليه و آله وَ الرُّسُلِ مِنْ قَبْلِهِ .
صابر گردانيد نفس خود را بر تحمّل بلا در دنيا ؛ زيرا كه پى در پى شدن بلا در دنيا و كشيدن سختى در طاعت خداى ـ عزَّ و جلَّ ـ و در دوستى او و دوستى كسى كه خداى تعالى ، خلايق را به دوستى او امر نموده ، عاقبتش نزد خداى تعالى در آخرت ، بهتر است از پادشاهى دنيا يا صاحب اختيار بودن در دنيا ، هر چند مدّت^۲پياپى شدن نعمت و رفاهيتش و بَهجت و تازگى و وسعت عيشش در معصيت الهى و اطاعت كسى كه خداى ـ عزَّ و جلَّ ـ از پيروى او نهى فرموده ، ممتد و طويل باشد ؛ زيرا كه خداى ـ عزَّ و جلَّ ـ امر فرموده به ولايت ائمّه كه ايشان را در كتاب خود ياد كرده در كلام خود كه فرموده :«وَ جَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا»؛ يعنى : گردانيديم ايشان را پيشوايان كه به فرموده ما ، خلايق را راه نمايى كنند . و ايشان اند آن جماعت كه خداى تعالى ، به ولايت و طاعت ايشان امر فرموده و آن جماعتى كه خداى تعالى ، از ولايت و طاعت ايشان ، نهى كرده ، ايشان ، پيشوايان اند كه خلق را به ضلالت مى اندازند و خداى تعالى ، مقدّر ساخته كه ايشان را در دنيا ، غلبه بر اولياى الهى ، كه عبارت از ائمّه آل محمّد ـ صلوات اللّه عليه و عليهم أجمعين ـ بوده باشند ، ميسّر گردد . و ايشان در ايّام دولت خود به معصيت الهى و معصيت رسول اللّه صلى الله عليه و آله عمل كنند تا آن كه مستحق ومستوجب عذاب شوند ، و تا آن كه تمام و كامل شود اين معنى كه عبارت از بودن ائمّه حق عليهم السلام يا پيغمبر خداى محمّد صلى الله عليه و آله و پيغمبران پيش از او بوده باشند (يعنى به سبب آن كه ائمّه ضلالت ، حقّ ايشان را غصب كرده اند و ايشان را مغلوب خود ساخته اند ، به درجات عاليه ، فائز گردند) .
و در بعضى از نسخ ـ كه قبل از اين ذكر كرديم ـ ، تتمّه اين كلام بر اين وجه است كه : «وَ لِيُتِمَّ أمْرَ اللّه ِ فيهِمِ الَّذِى خَلْقَهُمْ لَهُ فِى الأْصْلِ أصْلِ الْخَلْقِ مِنَ^۳الْكُفْرِ الّذِى سَبَقَ فِى عِلْمِ اللّه ِ أنْ يَخْلَقَهُمْ لَهُ فِى الأْصْلِ» تا آخر كلامى كه در اوايل رساله مذكور شد ؛ يعنى : غالب شدن ائمّه ضلالت ، براى آن است كه مستحقّ عذاب شوند ، و تمام شود امر الهى در باب ايشان كه ايشان را در اصل خلقت ، براى آن خلق كرده كه عبارت از كفرى است كه در علم سابق الهى مقرّر شده كه ايشان را براى آن خلق كند ؛ يعنى تا كفر ايشان از روى قدرت و اختيار كه خداى تعالى در اَزَل به آن عالم بود ، و مطابق حكمت و مصلحت كه سرّ آن نزد خداى ـ عزَّ و جلَّ ـ ظاهر و هويداست ، تحقّق يابد .
و قبل از كلمه «أنْ يَكُونُوا» ، كلامى است كه قبل از كلمه «أمَر اللّه َ» ، پيش از اين مذكور شد .