۵۷۵.حسين بن محمد روايت كرده است از مُعلّى بن محمد كه آن را مرفوع ساخته در قول خداى عزّوجلّ:«فَبِأيِّ آلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ»۱، يعنى:«پس به كدام نعمت از نعمت هاى پروردگار خود تكذيب و انكار مى كنيد؟»، كه گفت: «آيا به پيغمبر تكذيب مى كنيد، يا به وصيى پيغمبر؟» و اين آيه در سوره الرحمن فرود آمد .
۵۷۶.حسين بن محمد، از مُعلّى بن محمد، از محمد بن جمهور، از عبداللّه بن عبدالرّحمان، از هيثم بن واقد، از ابو يوسف بزّاز روايت كرده است كه گفت: امام جعفر صادق عليه السلام اين آيه را تلاوت فرمود:«فَاذْكُرُوا آلاء اللّهَ»۲، يعنى:«و به ياد آوريد نعمت هاى خدا را». حضرت فرمود كه: «آيا مى دانى كه نعمت هاى خدا چيست؟» عرض كردم: نه. فرمود كه: «آن بزرگ ترين نعمت هاى خداست بر خلق خويش و آن، ولايت و دوستى ما است».
۵۷۷.حسين بن محمد، از مُعلّى بن محمد، از محمد بن اُورَمه، از على بن حسّان، از عبدالرحمان بن كثير روايت كرده است كه گفت: از امام جعفر صادق عليه السلام سؤال كردم از قول خداى عزّوجلّ:«أ لَمْ تَرَ إلَى الَّذينَ بَدَّلُوا نِعْمَتَ اللّهِ كُفْرًا وَ أحَلُّوا قَوْمَهُمْ دارَ الْبَوارِ»۳. حضرت فرمود كه:«مقصود از آن، همه قريش اند؛ آنان كه با رسول خدا صلى الله عليه و آله دشمنى نمودند، و براى او جنگ بر پا كردند، و وصيّت وصىّ او را انكار كردند» .
28. باب در بيان اين كه متوسمّين (و به فراست دريابندگانى) كه خداى عزّوجلّ ايشان را در كتاب خويش ذكر فرموده، ائمّه عليهم السلام اند و سبيل امامت در ايشان ثابت و لازم است
۵۷۸.احمد بن مهران، از عبدالعظيم بن عبداللّه حسنى، از ابن ابى عُمير روايت كرده است كه گفت: خبر داد مرا اسباط زُطّى فروش۴و اسباط گفت كه: در خدمت امام جعفر صادق عليه السلام بودم، پس سائلى آن حضرت را سؤال كرد از قول خداى عزّوجلّ:«فى ذلِكَ َلآياتٍ لِلْمُتَوَسِّمينَ * وَ إنَّها لَبِسَبيلٍ مُقيمٍ»۵، يعنى:«به درستى كه در اين (يعنى هلاك كردن ما قوم لوط را) هر آينه نشان هاست از براى عبرت و پند صاحبان فراست را (كه به فطانت در چيزها نگرند و حقيقت و علامت آن را بشناسند). و به درستى كه شهرهاى مؤتفكه هر آينه در سر راهى است دائم السلوك و ممّر قافله». اسباط مى گويد كه: حضرت فرمود كه: «ماييم متوسمّين (كه در چيزها مى نگريم و هر چه در آنهاست مى بينيم) و اين راه (كه امامت يا فراست است) در ما ثابت و دايم است».
