۱۶۵۲.على بن ابراهيم ، از پدرش ، از حمّاد بن عيسى ، از ابراهيم بن عمر يمانى ، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«هر چشمى در روزِ قيامت گريان است ، مگر سه چشم؛ چشمى كه در راهِ خدا بيدار خوابى كشيده باشد ، و چشمى كه از ترس خدا اشك باريده باشد ، و چشمى كه از محرّماتِ خدا پوشيده باشد» .
۱۶۵۳.على ، از محمد بن عيسى ، از يونس ، از آنكه او را ذكر كرده ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«در آن چه خداى عز و جل به آن با موسى راز گفت ، اين بود كه فرمود : اى موسى! تقرّب جويندگانِ به سوى من به چيزى تقرّب نجسته اند كه مانند پارسايى از محرّمات من باشد ، و به درستى كه من بهشت هاى عدن را از براى ايشان مباح گردانم ، و كسى را با ايشان شريك نگردانم» .
۱۶۵۴.على ، از پدرش ، از ابن ابى عمير ، از هشام بن سالم ، از ابوعبيده ، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود :«از جمله سخت ترينِ آن چه خدا بر خلق خود واجب گردانيده است ، كه خدا را بسيار ياد كنند» . بعد از آن فرمود كه : «مقصودِ من از يادِ خدا «سُبْحانَ اللّهِ وَالْحَمْدُلِلّهِ وَلا اِلهَ اِلَّااللّهُ وَ اللّهُ أَكْبَرُ» نيست ، و هر چند كه اين قول از جمله ياد خدا باشد ، وليكن مراد از آن، ياد كردن خدا است در نزدِ آن چه حلال و حرام گردانيده ، پس اگر طاعت باشد ، به آن عمل كند، و اگر معصيت باشد ، آن را وا گذارد» .
۱۶۵۵.ابن ابى عمير ، از هشام بن سالم ، از سليمان بن خالد روايت كرده است كه گفت : امام جعفر صادق عليه السلام را سؤال كردم از قول خداى عز و جل:«وَقَدِمْنآ اِلى ما عَمِلُوا مِنْ عَمَلٍ فَجَعَلْناهُ هَبآءً مَنْثورا»۱؛ يعنى :«و قصد كرديم به سوى آن چه كردند ، از كردارى كه در صورت ، نيكو نمايد (چون صله رحم و ميهمان دارى و اطعام گرسنگان و اكرام يتيمان و فريادرسى مظلومان و مانند آن). پس گردانيديم آن را ذرّه يا غبار پراكنده يا خاكسترِ بر باد داده ، كه ثوابى بر آن مترتّب نشود» . حضرت فرمود : «به خدا سوگند كه عمل هاى ايشان از جامه هاى مصرى سفيدتر بود ، وليكن چنان بودند كه هرگاه حرامى از براى ايشان رو مى داد ، آن را ترك نمى كردند» .
