پیمان دارى و وفاى به عهد

^{امام رضا(ع) - از پدرانش(ع)، از امام على(ع):}

سَمِعتُ رسولَ اللّه‏(ص) یقول: عِدَةُ المؤمِنِ نَذرُ لاکفّارةَ له.

_{بحارالأنوار ۷۵/۹۶.}

وعده مومن نذرى است که کفاره‏اى (در صورت عهد شکنى) براى آن نیست.

وفاى به عهد، و تعهد نسبت به وعده‏ها و قراردادها، موضوعى اجتماعى است که بسامانى جامعه و استوارى روابط اجتماعى بدان بستگى دارد. از این رو در دین بر پیمان دارى تاکیدهاى فراوان رفته است. حتى در تعالیم اسلامى آمده است که هرگاه به کودکانتان وعده مى‏دهید به آن وفا کنید، و بذر پیمان شکنى را در روح آنان نپاشید.

^{امام رضا(ع) :}

انّا اَهلُ بیتٍ نرى ما وعَدنا علَینا دَیناً کما صَنَع رسولُ اللّه‏(ص).

_{همان ۷۵/۹۷.}

ما خانواده‏اى هستیم که وعده خود را دَین (و بدهى) مى ‏دانیم، چنان که پیامبر- که درود و سلام خدا بر او باد - چنین مى‏ کرد
(یعنى وعده را چون دین خود مى‏ دانست).

این بالاترین مرز پیمان دارى است که انسان آن را چون بدهکارى فرض کند و خود را موظف بداند که آن را بپردازد.