پیمان دارى و وفاى به عهد

امام رضا(ع) - از پدرانش(ع)، از امام على(ع):

سَمِعتُ رسولَ اللّه‏(ص) یقول: عِدَةُ المؤمِنِ نَذرُ لاکفّارةَ له.

بحارالأنوار ۷۵/۹۶.

وعده مومن نذرى است که کفاره‏اى (در صورت عهد شکنى) براى آن نیست.

وفاى به عهد، و تعهد نسبت به وعده‏ها و قراردادها، موضوعى اجتماعى است که بسامانى جامعه و استوارى روابط اجتماعى بدان بستگى دارد. از این رو در دین بر پیمان دارى تاکیدهاى فراوان رفته است. حتى در تعالیم اسلامى آمده است که هرگاه به کودکانتان وعده مى‏دهید به آن وفا کنید، و بذر پیمان شکنى را در روح آنان نپاشید.

امام رضا(ع) :

انّا اَهلُ بیتٍ نرى ما وعَدنا علَینا دَیناً کما صَنَع رسولُ اللّه‏(ص).

همان ۷۵/۹۷.

ما خانواده‏اى هستیم که وعده خود را دَین (و بدهى) مى ‏دانیم، چنان که پیامبر- که درود و سلام خدا بر او باد - چنین مى‏ کرد
(یعنى وعده را چون دین خود مى‏ دانست).

این بالاترین مرز پیمان دارى است که انسان آن را چون بدهکارى فرض کند و خود را موظف بداند که آن را بپردازد.