امام کاظم(ع) به کسی که از ناداری شکوه داشت، سفارش به روزه و صدقه فرمود.
الکافی عن علی بن سوید عن الإمام الکاظم(ع) قالَ:
قُلتُ لَهُ: أوصِنی.
فَقالَ: آمُرُک بِتَقوَی اللّهِ، ثُمَّ سَکتَ.
فَشَکوتُ إلَیهِ قِلَّةَ ذاتِ یدی، وقُلتُ: وَاللّهِ، لَقَد عَریتُ حَتّی بَلَغَ مِن عُریتی أنَّ أبا فُلانٍ نَزَعَ ثَوبَینِ کانا عَلَیهِ وکسانیهِما!
فَقالَ: صُم وتَصَدَّق.
قُلتُ: أتَصَدَّقُ مِمّا وَصَلَنی بِهِ إخوانی وإن کانَ قَلیلاً؟
قالَ: تَصَدَّق بِما رَزَقَک اللّهُ ولَو آثَرتَ عَلی نَفسِک.[۱]
الکافی ـ به نقل از علی بن سوید ـ:
به امام کاظم(ع) گفتم: به من سفارشی کن.
فرمود: «تو را به پروامندی از خدا سفارش می کنم». آن گاه سکوت کرد.
من از تنگ دستی خود، نزد او شِکوه کردم و گفتم: به خدا سوگند، برهنه ام و برهنگی ام به جایی رسیده که فلانی، دو جامه خویش را از تَنَش در آورْد و به من پوشاند!
فرمود: «روزه بگیر و صدقه بده».
گفتم: از آنچه برادرانم به من عطا می کنند، هرچند اندک، صدقه بدهم؟
فرمود: «آنچه را که خداوند، روزی تو می کند، صدقه بده، هرچند ایثار کنی [و خودت به آن، محتاج باشی]».
[۱]. الکافی: ج ۴ ص ۱۸ ح ۲، دانشنامه قرآن و حدیث: ج ۱ ص ۱۲۶.
