الإمام الباقر(ع):
لَمّا حَضَرَتِ الحَسَنَ(ع) الوَفاةُ بَکی، فَقیلَ لَهُ: یابنَ رَسولِ اللّهِ، تَبکی ومَکانُک مِن رَسولِ اللّهِ(ص) الَّذی أنتَ بِهِ، وقَد قالَ فیک ما قالَ، وقَد حَجَجتَ عِشرینَ حَجَّةً ماشِیا، وقَد قاسَمتَ مالَک ثَلاثَ مَرّاتٍ حَتَّی النَّعلَ بِالنَّعلِ؟!
فَقالَ: إنَّما أبکی لِخَصلَتَینِ: لِهَولِ المُطَّلَعِ، وفِراقِ الأَحِبَّةِ.[۱]
امام باقر(ع):
حسن(ع) چون هنگام رحلتش فرا رسید، گریست. گفته شد: ای پسر پیامبر خدا! شما چرا گریه می کنید، در حالی که نسبت به پیامبر خدا(ص) چنان جایگاهی دارید، و در حقّ شما گفتنی ها گفته است، و بیست مرتبه پیاده به حج رفته اید، و سه بار دارایی خود را [میان خود و تهی دستان و نیازمندان، به طور برابر] تقسیم کرده اید تا جایی که کفشی دادید و کفشی برای خود نگه داشتید؟!
فرمود: «برای دو چیز می گریم: برای وحشت قبر و قیامت، و جدا شدن از عزیزان و دوستان».
[۱]. الکافی: ج ۱ ص ۴۶۱ ح ۱، عیون أخبار الرضا(ع): ج ۱ ص ۳۰۳ ح ۶۲ عن الحسن بن علی بن فضال عن الإمام الرضا عن آبائه عن الإمام الحسین(ع)، مکارم الأخلاق: ج ۲ ص ۹۴ ح ۲۲۶۶ عن الإمام الصادق(ع)، الزهد للحسین بن سعید: ص ۷۹ ح ۲۱۳ وزاد فیه «عشرین حجة راکبا» بعد «وقد حججت»، بحار الأنوار: ج ۶ ص ۱۵۹ ح ۲۲، دانشنامه قرآن و حدیث، ج ۱۴، ص ۱۳۲.
