توضيح دعاى چهل و دوم صحيفه سجاديه، بانگاهى به كمال علمى قرآن

احمدرضا غايى^۱

چكيده : علم و دانايى ـ با وجود اختلاف دانشمندان بشرى در تعريف آن ـ از روشن‏ترين مفاهيم نزد بشر است، كه حقيقت نورى آن، درجات و مراتب دارد. «قرآن» به عنوان برترين كلام خدا، براساس محتواى علم خود، از علمِ بى‏پايانِ الهى نشأت گرفته و آخرين پيامبر خدا، حضرت محمد صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلم بر مبناى همين علم، آواى هماورد جويى (تحدّى) سر مى‏دهد، گرچه ظاهر الفاظ آن نيز زيبا و جذّاب است. قرآن، براى تداوم هدايت خود، عالِمان به علم كتاب (اميرالمؤمنين على بن ابى طالب و امامان معصوم عليهم ‏السلام ) را به مردم مى‏شناساند. نگارنده، اين مطالب را حول محور دعاى چهل و دوم صحيفه سجاديه (دعاى امام سجاد عليه ‏السلام در هنگام ختم قرآن) به تفصيل بيان مى‏كند.

كليد واژه‏ها : قرآن / تحدّى قرآن / علم / صحيفه سجاديه (كتاب)، دعاى 42 / امامت / على‏بن ابى‏طالب عليه ‏السلام / هدايت قرآن / تداوم جاودانگى قرآن.

مقدمه :

«خدايا ! تو مرا به (تلاوت و) ختم كتاب خود ـ كه آن را (به صورت) نور