معنای این سخن پیامبر(ص) چیست؟ العَینُ زِناها النَّظَرُ؛ زناى چشم چشم چرانى است. (جامع الأخبار، ص 408، ح 1129)

از یک سو روایات، آرزوی دور و دراز را نکوهش کرده اند و از سوی دیگر انسان قابلیت رسیدن به مراحل بالا را دارد. آیا روایت هایی که آرزو را نکوهش کرده اند، تفسیری خاص دارند؟

منظور از این سخن پیامبر(ص) چیست؟ لا تَسُبُّوا الدَّهرَ؛ فإنَّ اللّهَ هو الدهر؛ به روزگار ناسزا مگویید؛ زیرا خداوند همان روزگار است. (الإیضاح، ص 9)

منظور پیامبر اکرم(ص) از این حدیث چیست؟ لَیسَ فی امَّتِی رَهبانِیةٌ، و لا سِیاحَةٌ، و لا زَمٌّ؛ یعنِی سُکوتٌ. در امّت من نه رهبانیت است، نه سیاحت و نه زمّ؛ یعنی: سکوت. (بحار الأنوار، ج 70، ص 115، ح 2)

از یک سو برخی روایات انسان را به زهد و عزلت فرا می خوانند و از سوی دیگر گاهی انسان را به دخالت در امور مملکت دعوت می کنند. این سخنان چگونه با هم جمع می شوند؟

چه کارهایی جنگ با خدا به حساب می آید؟

در مورد این حدیث قدسی توضیح دهید: عَبدی أطِعنی أجعَلک مِثلی؛ بنده ی من، از من پیروی کن تا تو را به سان خود گردانم. (مشارق أنوار الیقین، ص 69)

پیامبر اکرم فرمود: ما مِن عبدٍ قالَ: «لا إله إلّا اللّهُ» ثُمّ ماتَ على ذلک إلّا دَخلَ الجَنّةَ و إنْ زَنى و إنْ سَرَقَ، و إنْ زَنى و إنْ سَرقَ، و إنْ زَنى و إنْ سَرقَ! هیچ بنده اى نیست که «لا إله إلّا اللّه» بگوید و بر این گفته بمیرد مگر آن که به بهشت در مى آید، گرچه زنا کند و دزدى کند، گر چه زنا کند و دزدى کند، گر چه زنا کند و دزدى کند. (كنز العمّال، ح 120) آیا حدیث فوق، مردم را در ارتکاب گناه ـ اعم از حق الله و حق الناس ـ جری نمی کند؟

در حدیثی از پیامبر(ص) آمده: أوَّلُ ما عُصِيَ اللّهُ تباركَ و تعالى بِسِتِّ خِصالٍ: حُبُّ الدُّنيا، و حُبُّ الرِّئاسةِ، و حُبُّ الطَّعامِ، و حُبُّ النِّساءِ، و حُبُّ النَّومِ، و حُبُّ الرّاحَة؛ خداوند تبارك و تعالى، نخستين بار به سبب شش خصلت نافرمانى شد: دنيا دوستى، رياست طلبى، شكم پرستى، زن دوستى، علاقه به خواب و راحت طلبى. (خصال، ص 330، ص 27) در حالی که طبق حدیثی، پیامبر(ص) زن را دوست داشته، نیز استراحت و خواب را که اساس حیات است. پس منظور حضرت از شش نافرمانی چیست؟

چگونه ممکن است پیامبر(ص) در روایت زیر سفارش به ظلم کرده باشد؟ ثلاثةٌ و إن لَم تَظلِمْهُم ظَلَمُوک: السَّفَلَةُ، و زَوجَتُک، و خادِمُک؛ سه نفرند که اگر به آنها ستم هم نکنى به تو ستم مى کنند: فرومایه، همسرت و خدمتکارت. (تحف العقول، ص 47)

در روایات آمده است: با ریختن اولین قطره خون شهید، تمام گناهان او آمرزیده می شود. آیا هیچ گناهی استثنا نشده است؟

طبق آنچه در حدیث رفع آمده، گناه و مسئولیت حسادت از امت پیامبر(ص) برداشته شده است. چگونه چنین چیزی ممکن است؟

روایاتی می گویند: قطره ای اشک برای امام حسین(ع) سبب آمرزیده شدن همه ی گناهان می شود. از سوی دیگر قرآن می فرماید: هرکس ذره ای کار بد انجام دهد نتیجه اش را می بیند. آیا این روایت و روایت های مشابه با این آیه ی قرآن تناقض ندارند؟

این حدیث پیامبر(ص) آیا به معنای جبر انسان در رفتارهایش نیست؟ السَّعیدُ مَن سَعِدَ فی بَطنِ امِّهِ، و الشَّقِی مَن شَقِی فی بَطنِ امِّهِ؛ خوشبخت از همان شکم مادر خود خوشبخت است و بدبخت از همان شکم مادر خود، بدبخت است. (کنز العمّال، ص 491)