۶۷۰.فلاح السائلـ به نقل از ابو ايّوب ـ :امام باقر و امام صادق عليهماالسلام هر گاه به نماز مى ايستادند ، رنگشان گاهى سرخ مى شد و گاهى زرد و گويى با چيزى گفتگو مى كنند كه آن را مى بينند .

۶۷۱.الاُصول الستّة عشرـ به نقل از جابر جعفى ، از امام صادق عليه السلام ـ :روزى [پدرم] باقر عليه السلام نماز مى گزارْد كه چيزى روى سرش افتاد . ايشان آن را از سرش بر نداشت، تا آن كه رفتـ[م] و آن را از سر مبارك ايشان برداشتـ[م] . اين (آرامش و بى توجّهى به اطراف) ، براى بزرگداشت مقام خداوند و توجّه به نمازش بود و اين، همان سخن پروردگار است : «به اين دين ، با گرايش تمام به حق، روى آور» .

۶۷۲.فلاح السائل :روايت شده است كه سَرور ما امام جعفر صادق عليه السلام در نماز خود، قرآن تلاوت مى كرد كه بيهوش شد و چون به هوش آمد ، از ايشان پرسيده شد : چه چيز ، حال شما را چنين كرد؟
ايشان سخنى فرمود كه مفهومش چنين بود : «همچنان آيات قرآن را تكرار مى كردم كه به حالى رسيدم كه گويى به مكاشفه و بالعيان ، آن را از زبان كسى مى شنيدم كه نازلش كرده است . پس قدرت بشرى، توان تحمّل مكاشفه هيبت الهى را نداشت» .

6 / 4 ـ 4

نماز شب اهل بيت عليهم السلام

۶۷۳.امام باقر عليه السلام و امام صادق عليه السلامـ در باره اين سخن خداوند متعال :«و در پاره اى از شب و به هنگام ناپديد شدن ستارگان، تسبيح گوى»ـ :پيامبر خدا صلى الله عليه و آله شبانه سه بار بر مى خاست و در افق هاى آسمان مى نگريست و پنج آيه از سوره آل عمران تلاوت مى كرد كه پايان آن ، «به راستى كه تو خلف وعده نمى كنى» است و سپس نماز شب را آغاز مى كرد .