۱۳۳۰.الإمامُ الكاظمُ عليه السلام :إذا رأيتَ المُشَوَّهَ الأعرابيَّ في جَحْفَلٍ جَرّارٍ فانْتَظِرْ فَرَجَكَ و لشِيعَتِكَ المؤمنينَ، فإذا انكَسَفَتِ الشّمسُ فارفَعْ بَصَرَكَ إلَى السَّماءِ و انظُرْ ما فَعلَ اللّهُ عزّ و جلّ بالمُجرِمينَ . ^۱

۱۳۳۱.الإمامُ المهديُّ عليه السلام و قد سألَه عليُّ بنُ مهزيارَ :يا سيّدي ، متى يكونُ هذا الأمرُ ؟ ـ إذا حِيلَ بينَكُم و بينَ سبيلِ الكعبةِ . ^۲

۱۳۳۲.عنه عليه السلامـ في التّوقيعِ إلى السَّمُريِّ ـ: اسْمَعْ ، أعْظَمَ اللّهُ أجرَ إخوانِكَ فيكَ ، فإنَّك مَيّتٌ ما بينَكَ و بينَ ستّةِ أيّامٍ ، فاجمَعْ أمرَكَ و لا تُوصِ إلى أحدٍ يقومُ مَقامَكَ بعدَ وفاتِكَ ، فقد وَقعَتِ الغَيبةُ التّامّةُ ، فلا ظُهورَ إلاّ بعدَ إذْنِ اللّهِ تعالى ذِكرُهُ، و ذلكَ بعدَ طُولِ الأمَدِ و قَسْوةِ القلوبِ و امْتِلاءِ الأرضِ جَورا . ^۳

258

عِندَ الظُّهورِ

۱۳۳۳.الإمامُ عليٌّ عليه السلام :إذا نادى مُنادٍ من السَّماء : «إنّ الحَقَّ في آلِ محمّدٍ» فعندَ ذلكَ يَظهرُ المَهديُّ على أفواهِ النّاسِ ، و يُشْرَبونَ حُبَّهُ ، فلا يكونُ لَهم ذِكْرٌ غـيرُهُ . ^۴

۱۳۳۰.امام كاظم عليه السلام :هر گاه آن بيابان گرد زشت روى را در ميان لشكرى انبوه ديدى، براى خود و شيعيان مؤمنت در انتظار فرج باش. هرگاه خورشيد گرفت چشم به آسمان دار و بنگر كه خداوند عزّ و جلّ با مجرمان چه مى كند.

۱۳۳۱.امام مهدى عليه السلامـ در پاسخ به اين پرسش على بن مهزيار كه: سرورم! اين امر (ظهور) كى خواهد بود؟ ـفرمود : هرگاه راه كعبه بر شما بسته شود.

۱۳۳۲.امام مهدى عليه السلامـ در توقيع به سمرى ـنوشت : گوش كن! خداوند در [مصيبت مرگ ]تو به برادرانت پاداش نيك دهاد! تو تا شش روز ديگر خواهى مُرد، كارهايت را سر و سامان بده و به هيچ كس وصيّت نكن كه پس از مرگت جانشين تو شود؛ زيرا غيبت كامل رخ داده است، پس ظهورى در كار نخواهد بود، مگر با اجازه خداوند متعال و آن پس از سپرى شدن روزگارى دراز و سخت شدن دلها و آكنده شدن زمين از ستم و بيداد است.

258

در هنگام ظهور

۱۳۳۳.امام على عليه السلام :هرگاه آواز دهنده اى از آسمان آواز برآورد كه: «همانا حق در ميان خاندان محمّد است» آن هنگام مهدى بر سر زبانهاى مردم مى افتد و جام محبت او را سر مى كشند و جز ياد و نام او بر زبان نمى آورند.