قرآن كريم ، در ذيل آيه ايثار ، بركات فردى و اجتماعى آن را در يك جمله خلاصه كرده ، مى فرمايد:
«وَ مَن يُوقَ شُحَّ نَفْسِهِ فَأُوْلَئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ .^۱
و آنها كه از خسّت نفس خويش ، مصون بمانند ، آنان ، همان رستگاران اند» .
فَلاح ، از مهم ترين بركاتِ ايثار و مبارزه با خودخواهى و خسّت است ، و آن ، عبارت است از : كاميابى و رسيدن به همه خواست هاى حقيقىِ فردى و اجتماعى . ^۲

آداب ايثار

در تعريف «ايثار» گفتيم كه اصل ايثار ، عبارت است از «مقدّم داشتن چيزى بر اساس حق (به جا)» . اصول آداب ايثار ـ كه در فصل چهارم خواهد آمد ـ در اين تعريف ، خلاصه شده است . بنا بر اين ، رعايت اين آداب ، شرط تحقّق مفهوم ايثار به عنوان يك ارزش مهمّ اخلاقى نيز هست:

الف ـ اخلاص

نخستين ادبِ ايثار ، اخلاص است . ^۳ اگر اخلاص نباشد ، «مقدّم داشتن ديگرى» تحقّق پيدا نمى كند . وقتى كسى با انگيزه اى غير الهى ، چيزى را كه خود بدان نيازمند است ، به ديگرى مى دهد ، در واقع ، آن را به خودش داده است ؛ چرا كه انگيزه نفسانى و خودخواهى ، او را وادار به اين عمل كرده است.