برادرزاده اش ابو العباس سفّاح ، حاكم كوفه شد . سپس ، ابو العبّاس ، او را حاكم مدينه و موسم و مكّه و يمن و يمامه قرار داد. گفته شده او قَدَرى مذهب بوده است . داوود ، نخستين كسى است كه از جانب بنى عبّاس ، حاكم مدينه شد. او در سال 133 ق ، درگذشت .

ر . ك : تاريخ دمشق : ج 17 ص 157 ش 2052.

زُرعه

نام او زُرعة بن ابان بن دارِم است كه در بعضى منابع درباره اش گفته اند: مردى از بنى دارِم.

ر . ك: الإرشاد: ج 2 ص 109 . به شرح حال او دست نيافتيم .

زياد بن اَبيه

نام او زياد بن سُميّه است . سميّه مادر اوست. زياد در نَسَبش متّهم بود . مادرش روسْپى و اهل طائف بود و در سال اوّل هجرت ، زن عبيد ثقفى بود. زياد ، در زمان خلافت ابو بكر ، اسلام آورد. او در عنفوان جوانى ، به سبب كفايت و هوش سياسى اش، مورد توجّه عمر قرار گرفت . لذا او را به كارگزارى زكات بصره يا يكى از توابع بصره گماشت . زياد در بصره زندگى مى كرد و كاتب كارگزاران آن، ابو موسى اشعرى، مُغيرة بن شُعبه و عبداللّه بن عامر بود. همچنين ، در روزگار خلافت امير مؤمنان ، كاتب و مشاور ابن عبّاس بود. زياد ، در جنگ هاى امام عليه السلام شركت نكرد. او با امام على عليه السلام و سپس امام مجتبى عليه السلام بود تا آن گاه كه امام عليه السلام شهيد شد . پس از آن با نيرنگ معاويه لغزيد. معاويه ، او را برادرِ خود خواند و از آن پس، زياد بن ابى سفيان نام گرفت . زياد ، بر مردم، بويژه پيروان على عليه السلام بسيار سخت مى گرفت. وى به سال 53 ق ، در 53 سالگى بر اثر طاعون مُرد .

ر . ك : العقد الفريد : ج 4 ص 4 ، دانش نامه اميرالمؤمنين عليه السلام : ج 12 ص 124 ـ 128.

زياد قندى

زياد بن مروان قندى ، از ياران امام صادق و امام كاظم عليهماالسلام و يكى از بزرگان واقفيه بود. از يونس بن عبدالرحمان روايت شده است كه گفت: زمانى كه امام كاظم عليه السلام از دنيا رفت،