خود را بنده او [گاه ]در صورت فرستاده اش و محمّد ، نشان داده است . او با پيروان ابو الخطّاب ، در چهار نفر : على، فاطمه، حسن و حسين عليهم السلام موافق است و اين كه سه نفر آنان، يعنى : فاطمه و حسن و حسين ، معناى مجازى دارند و آن كه حقيقت دارد ، تنها شخصِ على است؛ زيرا او نخستينِ اينان در امامت است. آنان ، شخص محمّد صلى الله عليه و آله را انكار كردند و گفتند: او بنده و على ، خداوندست . نيز گفتند: چون بشار شُعَيرى ، ربوبيت محمّد را انكار كرد و آن را در على قرار داد و محمّد را بنده على دانست... . امام صادق عليه السلام به مَرازِم فرمود: «هرگاه وارد كوفه شدى ، نزد بشّار شُعَيرى برو و به او بگو: جعفر (امام صادق عليه السلام به تو مى گويد : اى كافر، اى فاسق! من از تو بيزارم» .

ر . ك : اختيار معرفة الرجال : ص 461 و 463 ش 743 و 744 ، بحار الأنوار : ج 25 ص 306.

بنان البيان

نام او بيان بن سمعان تميمى نَهدى تبّان است . ظاهرا «بنان» و «بيان» ، يكى است و دومى درست تر است ؛ چون نوبختى گفته است: بيانيّه ، پيروان بيان نَهْدى هستند .
بيانيّه ، فرقه اى هستند كه معتقدند : امام قائم مهدى عليه السلام ، همان ابو هاشم عبد اللّه بن محمّد بن حنفيه است. او سرپرست خلق است و بر مى گردد و زمام امورِ مردم را به دست مى گيرد و بر زمين ، فرمان روا مى شود و پس از او وصى اى نيست و درباره او غلو كرده اند. بعد از مرگ ابو هاشم، بيان ، ادّعاى پيامبرى كرد و جمعى از پيروانش قائل به انتقال امامت از ابو هاشم به او شدند. بيان ، از غاليان معتقد به الوهيت امير مؤمنان على عليه السلام بود و سپس ، ادّعا كرد كه جزء الهى، با نوعى از تناسخ، به وجود او منتقل شده است و از اين رو ، شايسته آن است كه امام و خليفه باشد. خالد بن عبد اللّه قسرى ، او را به سبب اين اعتقادش به قتل رساند .

ر . ك : فرق الشيعة ، نوبختى : ص 50 ، الملل والنحل : ج 1 ص 246 و 247.

تميم بن حُصَين

اين شخص ، جز با روايت ياد شده در متن كتاب ، شناخته نشده است .