رفتار آدمیان بروز می‌دهد. از آن جا كه حق و باطل، ظلمت و نور، و هدایت و گمراهی قابل جمع نیستند، قرآنیان نیز در عین حضور در جمع مردم، غائب اند و غریب؛ چرا كه حیات قرآنی از میان آنان رخت بربسته و جای خود را به ارزش‏هایی غیر الهی داده است. از همین روست كه امام علی علیه السلام، در بیان ویژگی‏ها‏ی ظهور، احیای قرآن و بازگرداندن احكام آن به جایگاه خویش، از جمله اقدامات حضرت مهدی علیه السلام بر می‌شمارند:
یعْطِفُ الْهَوَی عَلَی الْهُدَی إِذَا عَطَفُوا الْهُدَی عَلَی الْهَوَی، وَیعْطِفُ الرَّأْی عَلَی الْقُرْآنِ إِذَا عَطَفُوا الْقُرْآنَ عَلَی الرَّأْی^۱.
یكی از اصلاحات امام زمان علیه السلام به هنگام ظهور، این است كه همگان را پیرو قرآن و احكام نورانی آن می‌سازد، در آن زمانی كه آن را وارونه كرده و به قصد رسیدن به منافع دنیوی، نظرات خود را بر آن تحمیل كرده‏اند.
در آن هنگام فرقه‏ها‏ی گوناگونی از جمله مرحبه، كرامیه، معتزله و ... برای اثبات صحت مذهب خود به قرآن استشهاد، و آرای و نظرات خود را بر آن تحمیل می‌كنند و گمان می‌كنند كه به راه حق رفته‏اند در حالی كه سؤال از اهل ذكر (قرآن) را ترک گفته و به صاحب امر رجوع نمی‌كنند؛ همان كسانی كه مورد خطاب خداوند واقع شده و قرآن در خانه آنان نازل گشته است. آنان همان اهل بیت نبوت و رسالت هستند، پس اگر كسی برای فهم قرآن به آن‌ها مراجعه كرد مسلماً هدایت یافته است ^۲.
یاران حضرت مهدی علیه السلام و ارزش‌مداران واقعی آخر الزمان، كسانی هستند كه با صیقل ذهن و روح خویش، دیده‏ها‏یشان را از نور قرآن روشنایی می‌بخشند و جام‏ها‏ی حكمت را پی در پی می‌نوشند ^۳.

توجه به ظواهر و غفلت از ارزش‌های حقیقی

حضرت علی علیه السلام كه خود در تمامی ‌حیات نورانیش، نمونه‌ای بی بدیل از هماهنگی و مطابقت ظاهر و باطن در مسیر رضای الهی بوده و همواره مردمان را به یگانگی ظاهر و باطن دعوت می‌فرمود ^۴، اكتفا كردن به ظاهر و روی بر تافتن از حقایق و بواطن را از ویژگی‌های ضد ارزشی دوران آخر الزمان معرفی می‌نماید. حكمت 369 نهج‌البلاغه به این موضوع اختصاص دارد و مولای متقیان، مصادیقی از ظاهرگرایی و حاكم شدن فضای فریب و خدعه را چنین بر می‌شمرند:
أْتِی عَلَى النَّاسِ زَمَانٌ لَا یبْقَى فِیهِمْ مِنَ الْقُرْآنِ إِلَّا رَسْمُهُ وَ مِنَ الْإِسْلَامِ إِلَّا اسْمُهُ وَ مَسَاجِدُهُمْ یوْمَئِذٍ عَامِرَةٌ مِنَ الْبِنَاءِ خَرَابٌ مِنَ الْهُدَى سُكَّآن‌ها وَ عُمَّارُهَا شَرُّ أَهْلِ الْأَرْضِ مِنْهُم.