۲. إِنَّا لَنَنْصُرُ رُسُلَنَا وَ الَّذِينَ آمَنُوا فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَ يَوْمَ يَقُومُ الْأَشْهَادُ؛^۱
در حقیقت، ما فرستادگان خود و کسانی را که گرویده‏اند، در زندگی دنیا و روزی که گواهان برپای می‏ایستند قطعاً یاری می‏کنیم.
بسیاری از فرستادگان و اولیای خداوند در زندگی دنیا یاری نشدند. آنان یا کشته
شدند یا به اهداف متعالی‌شان در زندگی دنیا دست نیافتند.‌ اما از سوی دیگر خداوند وعده فرموده که آنان را در دنیا و آخرت یاری کند. مفسران اهل سنت در تفسیر این
آیه راه‌های مختلفی رفته‌اند و تأویل‌های گوناگونی ارائه کرده‌اند. فخر رازی ناچار شده است برای این که با وجود کشته شدن و شکست ظاهری رسولان و مؤمنان، یاری دنیوی آنان را درست کند، به هفت تأویل دست بزند. این هفت تأویل عبارت‌اند از: کمک با حجت و استدلال؛ زنده ماندن نام آنان؛ انتقام خون آنان؛ مدح و ستایش مردمان؛ نورانیت و یقین باطنی آنان؛ کوتاه بودن دولت باطل؛ محظورات و مشکلات پیش آمده برای آنان، به دلیل این که موجب افزایش مقام و مرتبت آنان می‌گردد.^۲ غالب مفسران اهل سنت یک یا چند تأویل از این تأویلات را انتخاب کرده‌اند^۳ . برخی نیز تأویلاتی دیگر افزوده‌اند، از جمله: نگریستن به عاقبت کار جهان^۴ ، اقتدای مردمان به سیره آنان^۵ ، کفایت نصرت غالب رسولان^۶ .
چنان که ملاحظه می‌شود، هیچ یک از این تأویلات در جایی که تفسیر درست و مطابق ظاهر آیه وجود دارد، پذیرفتنی نیستند. افزون بر این که هر گونه تأویلی باید مستند به دلیل و قرینه باشد و این مفسران هیچ دلیلی بر تأویلات یاد شده اقامه نکرده‌اند.