صادق علیه السلام پاسخ به این گروه می‌دهد:
أَ يحْشرُ اللهُ فِي الْقِيَامَةِ مِنْ كُلِّ أُمَّةٍ فَوْجاً وَ يَتْرُكُ الْبَاقِينَ، إِنَّمَا ذَلِكَ فِي الرَّجْعَةِ، فَأَمَّا آيَةُ الْقِيَامَةِ فَهَذِهِ وَ حَشَرْناهُمْ فَلَمْ نُغادِرْ مِنْهُمْ أَحَداً إِلَی قَوْلِهِ مَوْعِداً؛^۱
آیا در قیامت گروهی از هر امتی محشور می‌شوند و بقیه رها می‌گردند؟ [چنین نیست.] این مربوط به رجعت است. اما آیه قیامت این است: «و آنها را محشور می‌کنیم و کسی از آنها برجای نمی‌ماند. و ایشان به صف بر پروردگارت عرضه می‏شوند [و به آنها می‏فرماید:] به راستی همان گونه که نخستین بار شما را آفریدیم [باز] به سوی ما آمدید، بلکه پنداشتید هرگز برای شما موعدی قرار نخواهیم داد».^۲
عموم مفسران اهل سنت این آیه را مربوط به حشر در قیامت گرفته‌اند و اشکال
ذکر شده را بی‌جواب نهاده‌اند و به تفاوت میان دو حشر ذکر شده در آیه اشاره نکرده‌اند^۳ . برخی تفسیرها تفاوت دو حشر را بیان کرده و گفته‌اند که حشر عمومی (مذکور در آیه
47 سوره کهف) برای همه است و حشر ذکر شده در آیه مورد بحث خاص کافران است
که بعد از حشر کلی اتفاق می‌افتد و برای عذاب کردن آنهاست^۴ . اما اولاً، چنین برداشتی از آیه هیچ دلیل و شاهدی ندارد. ثانیاً، آن دیگر حشر نیست؛ زیرا در حشر به معنای
لغوی سه قید وجود دارد: برانگیختن، جمع کردن و راندن^۵ در حالی که کافران قبل
از این از قبور برانگیخته شده‌اند و دوباره برانگیخته نمی‌شوند و حشر مجدد برایشان بی‌معناست. در حشر به معنای اصطلاحی لازم است که جمع کردن از قبور باشد که
با تفسیر یاد شده، کافران قبلاً محشور شده‌اند و حشر مجدد آنها تحصیل حاصل
و بی‌معناست.
از این میان آلوسی به نقل از طبرسی در مجمع البیان به نظریه شیعه اشاره و آن را رد