2ـ1ـ4) امام باقر عليه السلام فرمود:
لَمَّا احْتُضِرَ أَمِيرُ المُؤمِنِينَ عليه السلام جَمَعَ بَنِيهِ فَأَوْصَاهُمْ، ثُمَّ قَالَ: يَا بَنِيَّ! إِنَّ الْقُلُوبَ جُنُودٌ مُجَنَّدَةٌ تَتَلَاحَظُ بِالْمَوَدَّةِ وَ تَتَنَاجَى بِهَا وَ كَذَلِكَ هِيَ فِي الْبُغْضِ. فَإِذَا أَحْبَبْتُمُ الرَّجُلَ مِنْ غَيْرِ خَيْرٍ سَبَقَ مِنْهُ إِلَيْكُمْ، فَارْجُوهُ؛ وَ إِذَا أَبْغَضْتُمُ الرَّجُلَ مِنْ غَيْرِ سُوءٍ سَبَقَ مِنْهُ إِلَيْكُمْ، فَاحْذَرُوهُ. (۱۳: ۵۹۵؛ ۲۱: ج۶۱، ص۱۴۹)
اميرالمؤمنين عليه السلام به هنگام احتضار، فرزندان خويش را گرد آورد و به آنها وصيّت كرد و فرمود: فرزندانم! ارواح لشكريان جمع شدهاند كه از سرِ دوستى به يكديگر مىنگرند و نجوا مىكنند و در دشمنى نيز همين ساناند. پس اگر كسى را دوست داشتيد ـ بدون اينكه از ناحيه او خيرى به شما رسيده باشد ـ به او اميدوار باشيد. و اگر كسى را دشمن داشتيد ـ بدون اينكه از ناحيه او بدى به شما رسيده باشد ـ از او پرهيز كنيد.
2.1.5) امام باقر عليه السلام فرمود:
إِنَّ الْعِبَادَ إِذَا نَامُوا، خَرَجَتْ أَرْوَاحُهُمْ إِلَى السَّمَاءِ؛ فَمَا رَأَتِ الرُّوحُ فِي السَّمَاءِ فَهُوَ الْحَقُّ، وَ مَا رَأَتْ فِي الْهَوَاءِ فَهُوَ الْأَضْغَاثُ. أَلَا! وَ إِنَّ الْأَرْوَاحَ جُنُودٌ مُجَنَّدَةٌ؛ فَمَا تَعَارَفَ مِنْهَا ائْتَلَفَ، وَ مَا تَنَاكَرَ مِنْهَا اخْتَلَفَ. فَإِذَا كَانَتِ الرُّوحُ فِي السَّمَاءِ، تَعَارَفَتْ وَ تَبَاغَضَتْ. فَإِذَا تَعَارَفَتْ فِي السَّمَاءِ تَعَارَفَتْ فِي الْأَرْضِ، وَ إِذَا تَبَاغَضَتْ فِي السَّمَاءِ تَبَاغَضَتْ فِي الْأَرْضِ. (۷: ص۲۰۹؛ ۲۱: ج۶۱، ص۳۱؛ ۲۵: ص۴۹۲)
به راستى زمانى كه بندگان مىخوابند، ارواحشان به سوى آسمان بالا مىرود. رؤيايى كه روح در آسمان مىبيند، حقّ است و رؤيايى كه در هوا مىبيند، خوابهاى پريشان است. بدان كه ارواح، لشكريان جمع شدهاند. ارواحى كه با هم آشنايى داشته باشند، با يكديگر ائتلاف مىكنند؛ و ارواحى كه از همديگر نفرت داشته باشند، با هم اختلاف مىكنند. اگر ارواح در آسمان آشنايى يا بغض و نفرت دارند، آشنايى آنها در آسمان، آشنايى آنها در زمين است و بغض و نفرت آنها در آسمان، بغض و نفرت آنها در زمين است.
