اشاره:

درباره مؤلّف در شماره 13 و درباره اسناد حديث يوم‏الدار، در شماره 14 سخن رفت. در اين گفتار، برخى سخنان در باب اين حديث بررسى مى‏شود.

1. بررسى كلام ابن‏تيميّه

ابن‏تيميّه اين حديث را ـ مانند ديگر روايات معتبر و متواتر در فضائل اميرالمؤمنين عليه ‏السلام ـ انكار مى‏كند. وى در اين زمينه، چند اشكال وارد كرده است كه از منهاج السنّة (6: ج 4، ص 80) با تلخيص نقل مى‏شود.

1ـ 1ـ 1) ضعف سند

به عقيده ابن‏تيميّه، سند در روايت طبرى ضعيف است؛ به دليل وجود ابى‏مريم كوفى رافضى در آن، كه ضعف او مورد اجماع است. احمد گفته كه او ثقه نيست و ابن‏مدينى او را به وضع (جعل) حديث متّهم دانسته است.
ابن‏كثير، به پيروى از ابن‏تيميّه، گفته است: «تنها راوى اين حديث، عبدالغفّاربن‏قاسم ابومريم است كه كذّاب شيعى است.» (17) حلبى و دحلان نيز در سيره‏هاى خود، بدين‏گونه سخن گفته‏اند. (32؛ 39)

1ـ 1 ـ2) پاسخ:

يكم: اشاره شد كه جمعى از محدّثان نقّاد، نه تنها اشكالى در سند حديث نيافته‏اند، بلكه صريحا صحّت آن را ابراز داشته‏اند.
دوم: ابن‏عقده (محدّث قرن چهارم) ابومريم را ستوده است. ابن‏عدى گويد: «از ابن‏عقده شنيدم كه ابومريم را ثنا و مدح فراوان مى‏گفت...» (68: ج 3، ص 64؛ 21: ج 2، ص 28؛ 3/6: ج 4، ص 42؛ 1/66: ج 2، ص 672 ـ 673)
شعبه نيز بر او ثنا گفته است. (68: ج 3، ص 67؛ 1/66: ج 2، ص 671؛ 3/6: ج 4، ص 42؛ 2/41: ج 6، ص 53) نجاشى و علّامه او را موثّق مى‏دانند. (1/66: ج 2، ص 671 ـ 672)