ذهبى گفته است: «او به رجال توجّه داشت.» (1/41: ج 2، ص 631؛ ج 3، ص 64) شيخ طوسى در فهرست، ضمن شرح حال برادرش عبدالمؤمن، او را موثّق دانسته است. (1/57: ص 201)
آنها كه ابومريم را ضعيف مى‏خوانند، علّت اين تضعيف را «شيعى و رافضى بودن» او مى‏دانند و گفته‏اند كه او از سران شيعه است، حديث بريدة (عليّ مولى من كنت مولاه) و نيز حديث رجعت را روايت كرده و بعضى از مسائل مربوط به عثمان را باز گفته است. (1/41: ج 2، ص 631؛ 68: ج 3، ص 64؛ 1/66: ج 2، ص 672 ـ 673؛ 3/6: ج 4، ص 42؛ 2/41: ج 6، ص 53؛ 2/0: ج 2، ص 143)
هر كس به تشيّع (در اينجا، يعنى محبّت على عليه ‏السلام ) بگرايد، يا فضائل اهل بيت عليهم ‏السلام را روايت كند، يا رفتارهاى زشت دشمانشان را باز گويد يا آنها را مورد قدح قرار دهد، در نظر برخى از دانشمندان رجالى اهل تسنّن، مطعون و متروك است. حافظ محدّث، ابن‏حجر، تشيّع را يكى از دلايل طعن در راويان دانسته و معناى آن را محبّت على عليه ‏السلام مى‏داند. (2/6: ج 1، مقدّمه، ص 460)
سوم: كسانى كه حكم به صحّت حديث را از آنان نقل كرديم، وثاقت ابومريم را باز گفته‏اند. ^۱ پس فساد ادّعاى ابن‏تيميّه كه گفته: «ضعف ابومريم مورد اجماع است» روشن مى‏شود؛ بلكه اين‏سخن، بهتان و افتراست و از اين نمونه‏ها در كتاب او منهاج‏السنّه مى‏توان يافت.
چهارم: مضامين دالّ بر وصايت و خلافت، در طرق ديگر حديث يوم الدار نيز آمده است كه نمونه‏اى از آنها با ذكر منابع آنها ياد شد. پس حديث، مستفيض است و به بررسى سندى نياز ندارد؛ زيرا بعضى از طرق، بعضى ديگر را تقويت مى‏كند. (68: ج 3، ص 65)
پنجم. شگفتا! ابن‏تيميّه چگونه وجود مضمون خلافتِ اميرالمؤمنين عليه ‏السلام پس از پيامبر صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلمرا در كتابهاى صحيح و مسند، انكار كرده است؟ با اينكه حديث يوم‏الدار در مسند روايت شده كه رجال او رجال صحاح است. (7: ج 1، ص 111)