نكته ديگر، اينكه ملّاصدرا به چه دليلى ملك عظيم را به مرتبهاى از تكوّن ذات انبيا و ائمّه عليهم السلام تأويل مىكند؟! در صورتى كه ملك عظيم در روايات اهل بيت عليهم السلام مقام افتراض الطاعه معرّفى شده است.
ما معتقديم اهل بيت عليهم السلام داراى مقامات، خصائص و علوم فراوانىاند؛ امّا روايات ايشان تصريح دارد كه بالاترين مقام ايشان، مقام افتراضالطاعه است و منظور از ملك عظيم نيز همين مقام مىباشد و اين مقام همان امامت الاهى است.
مرحوم شيخ محمّد جواد خراسانى مراد از ملك را حكومت و سلطنت الاهى بر امّت و يا همان مقام فرض الطاعه مىداند. به تصريح ايشان، اصل و اساس مقام امامت، ولايت تشريعى است و اعتقاد به آمريّت و حقّ امر و نهى امامان معصوم عليهم السلام سبب امتياز شيعه از ديگران مىباشد.
ايشان بدون كوچكترين خدشه به مقامات و فضائل تكوينى، آن مقامات را تشريفى مىداند، نه اقتضاى منصب امامت. وى اعتقاد به آن را از لوازم شيعه نمىشمارد و تأكيد مىكند عقيده ضرورى شيعه، همان ولايت تشريعى و مقام امر و نهى امامان اهل بيت عليهم السلام و به عبارت ديگر، مقام افتراضالطاعه است. (17: ص 42)
6. تحكيم معنا در پرتو آيات قبل
در آيه 54 سوره نساء سخن از عدّهاى به ميان آمده است كه به خاطر فضل خداى تعالى به ايشان، مورد حسادت قرار گرفتهاند. خداى تعالى به اين بندگان برگزيده خويش ملك عظيم عطا كرده است. در بررسى روايات، روشن شد ملك عظيم، مقام افتراض الطاعه است و صاحبان امر و نهى كه مورد حسادت واقع شدهاند، اهل بيت پيامبر عليهم السلام هستند. امّا خداى تعالى در آيات قبل نيز به اين موضوع اشاره كرده است تا مراد از ملك عظيم روشنتر گردد. لذا مناسب به نظر مىرسد در اينجا به بررسى آيات قبل با توجّه به روايات ذيل آنها پرداخته شود.
در آيه 41 سوره نساء، خداى تعالى به شهادت رسول اللّه صلى الله عليه و آله وسلمبر امّت اشاره مىكند و عدّهاى از امّت رسول اللّه صلى الله عليه و آله وسلمرا تذكار و هشدار مىدهد به روزى كه