در نتيجه، روشن شد كه خداى تعالى در اين آيات، از مقامى سخن گفته است كه اختصاص به اولياى او دارد و انكار آن موجب كفر و گمراهى مى‏گردد. اين مقام همان مقام سلطنت و امر و نهى است كه خداوند از آن به «ملك عظيم» تعبير كرده است. به دليل عظمت اين مقام، عدّه‏اى به آن حسادت ورزيده و در مقابل آن تسليم نشده و راه كفر و ضلالت را در پيش گرفته‏اند.

7. حسادت، خاستگاه مقابله با مقام امامت و ولايت

تكبّر، غرور و خودبرتربينى، از عواملى است كه گاهى سبب عدم تسليم انسان در مقابل حقيقت مى‏گردد تا آنجا كه برخى، حتّى در مقابل خداى تعالى سينه سپر مى‏كنند و مالكيت و سلطنت او را نمى‏پذيرند. اينان در حالى كه مى‏دانند عبد ذليل و مملوك فقيرى بيش نيستند، خود را در قبال معبود و مالك خويش ذى‏حق مى‏دانند؛ در نتيجه، در مقابل امر مولا سر تسليم فرود نمى‏آورند.
يكى از حقوق اصلى و اساسى مالك حقيقى، مولويّت و حقّ امر و نهى است كه اين حق قابل تفويض به ديگرى نيز مى‏باشد. بر همين اساس، خداى تعالى از بدأ خلقت همواره عدّه‏اى را از ميان مخلوقات خويش برگزيده و به ايشان حقّ امر و نهى اعطا كرده است و ديگران ملزم به اطاعت از اوامر و نواهى او شده‏اند؛ (آل عمران (3) / 33 و 32؛ نساء (4) / 59؛ مائده، 55 و 92؛ انفال (8) / 20؛ نور (24) / 54) امّا از آنجا كه اين موهبت الاهى، فضيلت و ارزش بسيار بالايى دارد، همواره حسادت عدّه‏اى افراد پست را برانگيخته و آنها را به مبارزه با خدا واداشته است. بازگويى چند نمونه بارز در اين مورد، مطلب را روشن‏تر مى‏سازد.

7ـ 1) حسادت نسبت به حضرت آدم عليه ‏السلام

تمرّد شيطان از دستور الاهى در سجده به حضرت آدم عليه ‏السلام در قرآن ياد شده است. (بقره (2) / 30 ـ 34) عبادت شيطان در ظاهر بى‏نظير بود؛ امّا همين كه خداى تعالى از ميان مخلوقات خويش، فردى را به عنوان خليفه خود معرّفى كرد،